ks. Janusz Królikowski, ks. Zygmunt Zimowski (red.)

W trosce o pełnię wiary

Kategoria

homiletyka

Wydawnictwo Biblos - Tarnów

Cena 16.80 zł

ISBN 83-7332-027-X
128 stron
format 170x240 mm
oprawa miękka
Tarnów 2002 r.
waga 0.222 kg
nr kat. Rhema 07570

Towar lub tytuł już niedostępny

Spis treści

Ks. Janusz Królikowski, Wprowadzenie Powalanie teologa

34. Informacja na temat pism i działalności pani Vassuli Ryden
Molti Vescovi (6.10.1995)

35. Odpowiedź na wątpliwości dotyczące doktryny zawartej w Liście Apostolskim
Ordinatio sacerdotalis
Utrum doctrina (28.10.1995)

36. Zasady badania prawowierności nauki
Congregatio (29.06.1997)

37. Instrukcja o niektórych kwestiach dotyczących współpracy wiernych świeckich w urzędowej posłudze kapłanów
Ecclesiae de mysterio (15.08.1997)

38. Informacja w sprawie pism o. Anthony'ego de Mello SJ
Pater Antonius de Mello (24.06.1998)

39. Wyjaśnienie doktrynalne dotyczące końcowej części formuły "Wyznania wiary"
Inde ab ipsis primordiis (29.06.1998)

40. Prymat Następcy Piotra w tajemnicy Kościoła
Nell'attuale momento

41. Informacja dotycząca siostry Jeannine Gramick SSND i księdza Roberta Nugent SDS
Sister Jeannine Gramick (31.05.1999)

42. Informacja dotycząca wyrażenia "Kościoły siostrzane"
Uespressione "Chiese sorelle" (30.06.2000)

43. Deklaracja o jedyności i powszechności zbawczej Jezusa Chrystusa i Kościoła
Dominus Iesus (6.08.2000)

44. Instrukcja na temat modlitw w celu osiągnięcia uzdrowienia pochodzącego od Boga
Ardens felicitatis desiderum (14.09.2000)

45. Informacja dotycząca niektórych publikacji profesora dra Reinharda MeBnera
Wie der vorliegenden "Notifikation" (30.11.2000)

Indeks cytatów

Wstęp

POWOŁANIE TEOLOGA

Bóg objawił się ludziom. To objawienie wymaga, aby ludzie coraz bardziej postępowali w jego zrozumieniu, gdyż tylko w ten sposób będą mogli żyć zgodnie z nim i osiągnąć to, co ono im zapowiada. Objawienie zwrócone do człowieka jako istoty rozumnej i wolnej wskazuje, że Bogu chodzi o to, by człowiek żył i dążył do Niego nie w sposób mechaniczny, ale świadomy i wolny, gdyż tylko wtedy prawda objawiona może stać się prawdą żywą w podążaniu za Chrystusem. Prawda Boża nie jest bowiem teorią, ale życiem. Jest życiem miłości trynitarnej w wewnętrznym życiu Boga w wieczności, która staje się darem dla człowieka w stworzeniu - w jego czasie i historii - oraz w odkupieniu.
Z tych kilku podstawowych stwierdzeń wyłania się wskazanie dotyczące funkcji tego, kto w Kościele jest w szczególny sposób powołany do zrozumienia - coraz głębszego i możliwego w coraz większym stopniu - objawienia Bożego. Takie zrozumienie jest możliwe tylko w oparciu o zdolność serca do przyjęcia prawdy Bożej, która jest większa od naszego serca i naszego rozumu. Tą zdolnością jest wiara. Duch Święty może dać człowiekowi tę zdolność, i Jezus wymaga jej bezpośrednio, gdy napomina swoich uczniów: "I wy tak niepojętni jesteście?" (Mk 7,18). A w innym miejscu czytamy:
" Wyrzucał im brak wiary i upór, te nie uwierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego" (Mk 16,14). Święty Bonawentura tak mówi o znaczeniu wiary w zgłębianiu objawienia: "Niemożliwe jest, aby ktoś mógł zrozumieć Pismo, jeśliby wcześniej nie miał w sobie wiary Chrystusa jako światła, bramy oraz fundamentu całego Pisma. Jak długo bowiem pielgrzymujemy z dala od Pana, tak długo jedynie wiara jest fundamentem podtrzymującym, światłem kierującym, bramą wprowadzającą do wszystkich nadprzyrodzonych oświeceń".
Celem tego zrozumienia jest życie traktowane jako pójście za Chrystusem. Odnosi się to oczywiście najpierw do samego teologa, który - podobnie jak wszyscy - może osiągnąć głębsze zrozumienie prawdy za pośrednictwem rzeczywistego i czynnego pójścia za Chrystusem. Jezus mówi przecież: "Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami" (J 8,11). Wszystkie wysiłki teologa muszą być nastawione na promowanie, w jego braciach w Chrystusie, życia, które byłoby w coraz większym stopniu i coraz bardziej konsekwentnym pójściem za Chrystusem. Z punktu widzenia chrześcijańskiego teologia nie ma celu sama w sobie i nie może zadowalać się sobą. Jej właściwym celem jest ukazywanie człowiekowi perspektywy zbawienia i dlatego też jest nazywana "wiedzą zbawienia" - ścienna salutis.
Powyższe uwagi pozwalają nam zrozumieć dwie rzeczy. Pierwsza znajduje wyraz w wypowiedziach Jezusa o tym, że zdolność serca tych, których nazywa "prostaczkami" (Mt 11,25; Łk 10,21) i "ubogimi w duchu" (Mt 5,3), umożliwia zrozumienie Ojca w o wiele większym stopniu, niż ma to miejsce w przypadku "mądrych i roztropnych", to znaczy tych, którzy uważają, iż wiedzą już wszystko i to o wiele lepiej, i dlatego nie otwierają się na prawdę Bożą, która jest większa od nich. Tym, co pozwała na głębsze poznanie objawienia, nie jest ilość poznanych rzeczy, ale spojrzenie, które sięga prosto do centrum, nie zatrzymując się na rzeczach drugorzędnych; spojrzenie, które - właśnie dzięki swojej "prostocie" - ujmuje całość i to, co istotne, lepiej niż to czyni uczony, który drobiazgowo analizuje jakiś tekst czy jakieś zagadnienie. W tym znaczeniu wypowiedzi Jezusa przeciw uczonym w Piśmie i na rzecz ludzi prostych nie utraciły niczego ze swojej wartości także w Kościele. Nie straciło wartości napomnienie Jezusa: "Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, bo zamykacie królestwo niebieskie przed ludźmi. Wy sami nie wchodzicie i nie pozwalacie wejść tym, którzy do niego idą" (Mt 23,13).
Z tego, co zostało powiedziane na początku, wynika także i to, że Bóg pozwala świętym - to znaczy tym, którzy wykazują szczególną gorliwość w podążaniu za Jego Synem - przeniknąć w sposób szczególnie jasny sens Jego objawienia. Poznanie Boga przez świętych nie ma charakteru teoretycznego, lecz - można powiedzieć -"doświadczalny". Osiągają je oni za pośrednictwem modlitwy i przeżywanej wiary. Francuski teolog Louis Bouyer w swojej książce-wywiadzie na temat "zawodu teologa" mówi znacząco: "«Teologia» w starożytnym języku greckim oznacza przede wszystkim cześć oddawaną bóstwu za pośrednictwem poświęconego mu hymnu. W ten sposób, na przykład, hymny homeryckie wysławiają wielkie bóstwa Grecji. Ojcowie Kościoła przejmują pojęcie w tym właśnie znaczeniu. Jeśli Jan zostaje nazwany «teologiem» i jeśli później Grzegorz z Nazjanzu, a w epoce bizantyńskiej Symeon, zostają określeni mianem «nowych teologów», to nie oznacza to czego innego, ale to, że podnosili równocześnie wierzących do wyższego i bogatszego wychwalania chwały Bożej. Teologia, która nie wzbudzałaby takiego ruchu, nie byłaby autentyczną teologią". Oznacza to, że każdy święty jest jakąś "teologią dla Kościoła". Dlatego jest konieczne do tego szczególne powołanie - jest konieczne to, co nazywa się charyzmatem nauczania. Święty Paweł dużo mówi na ten temat, nie mając na myśli tylko teologów swoich czasów. Ma znaczenie fakt, że Kościół ogłosił "doktorami Kościoła" różnych świętych, wśród nich także kobiety, którzy nie byli zawodowymi teologami. Święte: Katarzyna ze Sieny, Teresa z Avila i Teresa z Lisieux osiągnęły wewnętrzną wizję intelektualną prawdy chrześcijańskiej, wizję tak jasną i tak dogłębną, że były i są w stanie zbliżać wierzących do świetlanego centrum wieczności.
Wyłania się w ten sposób drugi punkt. Jak Kościół jest tym, który otrzymuje i przekazuje objawienie Boże, i jak, z tego powodu, każdy poszczególny wierzący może być pewny, że uczestniczy w sensie pełnym i prawdziwym w tym objawieniu, tylko pozostając w ramach wiary eklezjalnej, tak również teologia nie może być niczym innym, jak pośredniczeniem wiary Kościoła, nastawionym na jej coraz dalej idące pogłębienie. Dobrze wyraża to zagadnienie cytowany wcześniej Louis Bouyer: "Teologia katolicka nie może być niczym innym jak wyjaśnieniem wiary eklezjalnej; nie ma pełnej i autentycznej wiary chrześcijańskiej poza wiarą Kościoła. Kościół jest partnerem objawienia. Jeśli teolog stara się czynić coś innego, niż to, co byłoby rozwojem i wiarą Kościoła, jeśli stara się na przykład zbudować swój własny system, to stawia się tym samym poza teologią godną tego imienia. Jest naturalne, że każdy poszczególny teolog zależy od swego czasu oraz od swoich współrzędnych duchowych i kulturowych. Jednak, jako jednostka lub jako grupa, będzie mógł być nazywany teologiem tylko wtedy, kiedy pracuje w ramach świadomości eklezjalnej. Najgorszą oceną, jaką można dać teologowi, nawet genialnemu, byłoby więc stwierdzenie, że jego dzieła pozwalają nam poznać jego myśl. Dzieło prawdziwego teologa nie ma wyrażać jego osobistej myśli, ale «myśl Chrystusa» (1 Kor 2,16), jaką może nam dać tylko sensus Ecclesiae i jaka jest strzeżona żywa tylko przez Kościół".
Ta "myśl Chrystusa" jest nam dawana z jednej strony w sposób ogólny, przez świadomość wiary wszystkich wierzących, a z drugiej, w sposób specyficzny, za pośrednictwem urzędu pasterskiego, przeznaczonego do tego właśnie celu, który jest równocześnie urzędem nauczycielskim. W żadnym przypadku jest niedopuszczalne przeciwstawienie między "urzędem pasterskim", wypełnianym przez biskupów, na czele z papieżem, który miałby tylko charakter pasterski, "urzędowi nauczycielskiemu", który przysługiwałby tylko lub na pierwszym miejscu teologom. Ten sposób widzenia, który rozpowszechnił się ostatnio, pomniejsza gwarantowaną przez Ewangelię jedność działalności nauczycielskiej i działalności pasterskiej (por. Mt 28,18n). Święty Paweł jest wyjątkowym przykładem jedności w spełnianiu tych dwóch działań.
(...)

Fragment tekstu

(...)

III. BADANIE WEDŁUG PROCEDURY ZWYCZAJNEJ

Artykuł 8
Badanie zwyczajne stosuje się, kiedy można przypuszczać, że pismo zawiera poważne błędy doktrynalne, których rozpoznanie wymaga głębszej analizy, ale jego ewentualny negatywny wpływ na wiernych nie stwarza konieczności natychmiastowego przeciwdziałania. Badanie to składa się z dwóch faz: faza wewnętrzna, która obejmuje badanie wstępne przeprowadzone w Kongregacji, i faza zewnętrzna, która przewiduje przedstawienie zarzutów (kontestację) i dialog z Autorem.

Artykuł 9
Zebranie wyznacza dwóch lub więcej rzeczoznawców, którzy badają wskazane pisma, wyrażają swoją opinię i oceniają, czy tekst jest zgodny z nauką Kościoła.

Artykuł 10
To samo Zebranie wyznacza relatora pro Auctore, który ma za zadanie wskazać, w duchu prawdy, pozytywne aspekty doktryny i zasługi Autora. Ponadto pomaga w wypracowaniu poprawnej interpretacji jego myśli w ogólnym kontekście teologicznym i wyraża opinię na temat wpływu poglądów Autora. W tym celu ma prawo do przestudiowania wszystkich dokumentów odnoszących się do sprawy.

Artykuł 11
Sprawozdanie Urzędu, w którym są zawarte wszystkie informacje potrzebne do badania sprawy - także dotyczące precedensów - opinie ekspertów i prezentacja elatora pro Auctore, zostaje przekazane Konsulcie (Consultorum Consilium).

Artykuł 12
Na obrady Konsulty mogą być zaproszeni, poza konsultorami, relatorem pro Mctore i Ordynariuszem Autora, który nie może nikogo delegować i jest związany tajemnicą, także eksperci, którzy wydali opinie." Na początku dyskusji relator pro Auctore przedstawia całość sprawy. Następnie Ordynariusz Autora, eksperci i poszczególni konsultorzy wyrażają ustnie i pisemnie swoje opinie o treści badanego tekstu. Relator pro Auctore i eksperci mogą odpowiadać na ewentualne uwagi i udzielać wyjaśnień.

Artykuł 13
Po zakończeniu dyskusji jedynie konsultorzy pozostają w miejscu obrad i przeprowadzają głosowanie nad wynikiem badania, aby ustalić, czy w tekście znajdują się błędy doktrynalne lub niebezpieczne poglądy i określić, na czym konkretnie polegają, w świetle różnych kategorii prawd zawartych w Professio fidei.

Artykuł 14
Cała dokumentacja, włącznie z protokołem dyskusji, wynikami ogólnego głosowania i opiniami pisemnymi konsultorów, zostaje poddana ocenie Zebrania Plenarnego Kongregacji (Sessio Ordinaria), które decyduje, czy należy przystąpić do przedstawienia zarzutów Autorowi, a jeśli tak, to w jakich kwestiach.

Artykuł 15
Decyzje Zebrania Plenarnego Kongregacji zostają przedłożone Ojcu Świętemu.

Artykuł 16
Jeśli już poprzednio została podjęta decyzja o postępowaniu na drodze kontestacji, informuje się o tym Ordynariusza Autora lub zainteresowanych Ordynariuszy, jak również kompetentne dykasterie Stolicy Apostolskiej.

(...)

Strona redakcyjna

Copyright by Wydawnictwo Diecezji Tarnowskiej BIBLOS, Tarnów 2002

ISBN 83-7332-027-X

Redakcja:
Ks. Janusz Królikowski Ks. Zygmunt Zimowski

Projekt okładki: Ks. Tadeusz Bukowski

Wydawnictwo Diecezji Tarnowskiej
Plac Katedralny 6, 33-100 Tarnów
tel. (0-14) 621-27-77
fax (0-14) 622-40-40
e-mail: biblos@wsd.tarnow.pl
http://www.diecezja.tarnow.pl/biblos

Drukarnia Narodowa S.A.
Kraków, ul. Marszałka J. Piłsudskiego 19
Druk z dostarczonych diapozytywów