Wstęp
(...)
WSTĘP OGÓLNY DO EWANGELII
Pismo święte - to to pewnym sensie dzieje dialogu Boga z człowiekiem. Pan Bóg przemawia nie tylko słowem, lecz także swymi czynami, które niekiedy dosadniej nawet niż słowa wyrażają odwieczną dobroć Boga względem człowieka. Człowiek zaś, z wytrwałością aż zastanawiającą, złem odpowiada na niezmordowaną dobroć Boga.
I tak np. na dobroć Boga, ukazaną po raz pierwszy w akcie stworzenia i ubogacenia człowieka wszystkimi darami przyrodzonymi i nadprzyrodzonymi, człowiek odpowiedział czynem, który się dziś określa mianem grzechu pierworodnego. A Pan Bóg, nim wydał wyrok na człowieka, powiedział do szatana: Wprowadzam nie-przyjaźń... pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę... (Rdz 3, 15). Słowa te są nazywane "pierwszą ewangelią", czyli "pierwszą dobrą nowiną", w nich bowiem została zapowiedziana po raz pierwszy lepsza przyszłość dla upadłej ludzkości. W nadziei lepszego jutra utrzymywały Izraelitów wszystkie obietnice dawane przez Boga patriarchom, a prorocy, gdy wizjami czasów mesjańskich podnosili na duchu zgnębiony naród, to również nic innego nie czynili, jak tylko głosili "dobrą nowinę", dając tym świadectwo odwiecznej dobroci Boga.
Nowy Testament jest kontynuacją tego ewangelijnego wątku, z tym że chodzi już o Dobrą Nowinę spełnianą w jej treści: Czas się wypełnił (Mk l, 15), spełniły się słowa Pisma (Łk 4, 21). Podobnie jak większość tekstów mesjańskich Starego Testamentu, tak też cała nowotestamentalna Dobra Nowina dotyczy osoby, czynów i nauki Jezusa Zbawiciela.
Słowa wypowiadane przez samego Jezusa oraz Jego cudowne czyny (znaki) stanowią pierwszy etap w tworzeniu się ustnej tradycji ewangelijnej. Posłuszni poleceniu Jezusa Apostołowie przez dłuższy czas ustnie przekazywali ludowi Dobrą Nowinę. Towarzyszyła temu jednak ich wiara, oparta na osobistych doświadczeniach, szczególnie silna od chwili zmartwychwstania Chrystusa. (...)