Notka
Lectio divina, czyli "czytanie Boże, czytanie Pisma Świętego", to znany już od czasów Ojców Kościoła rodzaj literacki, którego główne cechy w XII w. kartuz Guido II ujął w cztery stopnie: czytanie Pisma Świętego, rozważanie, modlitwa, kontemplacja.
Lectio divina - jak zaznacza we Wstępie Mario Masini - może się odnosić do całej księgi Pisma albo do czytań proponowanych w liturgii Słowa, czy też określonego tematu biblijnego. Może być ona poświęcona również tekstom biblijnym związanym ze świętami liturgicznymi. W tym właśnie aspekcie jest proponowana lectio divina Bożego Narodzenia.
Masini, autor kilku innych lectio divina, dogłębnie analizuje obrany temat, przyjmując za jego oś miasteczko Betlejem. Stara się on, aby Czytelnik nie tylko lepiej poznał fakty związane z narodzeniem Syna Bożego, ale też by zrozumiał ich znaczenie dla dziejów człowieka, dla zbawienia świata, i aby dzięki temu przybliżył się do Boga, poczuł wdzięczność oraz nawiązał z Nim osobisty kontakt przez modlitwę i kontemplację.
Odkrywa przy tym zupełnie nowe aspekty wydawałoby się dobrze nam znanych ewangelicznych tekstów o Bożym Narodzeniu. Niejeden raz zdumiewamy się wielostronnością i głębią tej lektury. Pozwólmy więc Autorowi prowadzić się po symbolicznej i fascynującej drodze do Betlejem, rozważając z nim gruntownie tajemnicę Bożego Narodzenia.
(Rh)