 | praca zbiorowaDojrzewanie osobowości. Powołanie. Kierownictwo duchowe
Wydawnictwo Bratni Zew Cena 31.40 zł ISBN 978-83-7485-092-6(gabaryt L - 2XL) waga 0.280 kg nr kat. Rhema 26756  Towar lub tytuł już niedostępny |
Notka
"Droga" dla chrześcijanina to bycie wiernym własnemu powołaniu. Bóg ma na życie każdego człowieka plan, który nie zmienia się co sezon i nie jest wydany na pastwę emocji. Prawdziwa miłość to wierność trwająca całe życie. Do wierności takiej należy jednak wychowywać, należy ukazać jej celowość.
Chrześcijanin otrzymuje we chrzcie "nowe imię", "nowego ducha", ale tę tożsamość - nasze powołanie rodzące się we chrzcie - należy odżywiać, należy o nią dbać.
"Oto jestem" wierzącego i powołaniowe "Tak" nie jest więc tylko jednym momentem, ale dokonuje się i dojrzewa poprzez codzienne wybory. Wybory takie, jako "kroki" w drodze, wierzący przeżywa we wspólnocie chrześcijańskiej. Nie przypadkiem w ostatnich latach, szczególnie w odniesieniu do formacji młodych, kładziono nacisk na potrzebę proponowania im "itinerariów wiary".
Osobista droga pod kierownictwem duchowym, pod przewodnictwem człowieka dojrzałego w wierze posiadającego głębokie doświadczenie Kościoła, połączona z drogą wspólnotową - oświecaną słowem Bożym, podtrzymywaną mocą sakramentów w praktykowaniu miłości - jest rzeczą fundamentalną w wychowywaniu wierzącej młodzieży do decyzji powołaniowej.
Celem posługi kierownictwa duchowego, sprzyjającej stopniowemu dojrzewaniu życia w cnocie i rozeznania powołaniowego osoby, jest zagwarantowanie i towarzyszenie w praktyce harmonijnemu duchowemu wzrastaniu wierzącego we wszystkich, licznych aspektach życia chrześcijańskiego.
Spis treści
Wprowadzenie
ŻYCIE W DUCHU, ŻYCIE W CNOCIE I DOJRZAŁOŚĆ POWOŁANIOWA
JAKO CEL KIEROWNICTWA DUCHOWEGO W KSZTAŁTOWANIU SIĘ POWOŁANIA
"Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi" (Rz 8,16)
Życie w Duchu i jego owoc
Historyczna i dynamiczna odpowiedź osoby na życie w Duchu: człowiek w dyscyplinie cnoty
Kierownictwo duchowe: ku praktykowaniu cnotliwego życia w Duchu
Zakończenie
PRAKTYCZNE WPROWADZENIE DO KIEROWNICTWA DUCHOWEGO W KSZTAŁTOWANIU POWOŁANIA
UWAGI WSTĘPNE
I.DROGA KU OSOBISTEMU POWOŁANIU
II.JAK ROZEZNAĆ POWOŁANIE DO KAPŁAŃSTWA LUB ŻYCIA KONSEKROWANEGO?
Wstęp
Zakończenie
ETAPY DROGI DUCHOWEJ I DROGI ROZWOJU POWOŁANIA: ROLA PRZEWODNIKA DUCHOWEGO
PRZEWODNIK DUCHOWY I DROGA DUCHOWA
KSZTAŁTOWANIE SIĘ DROGI DUCHOWEJ
ETAPY DROGI DUCHOWEJ
ROLA PRZEWODNIKA DUCHOWEGO
Zakończenie
ROZEZNANIE W KIEROWNICTWIE DUCHOWYM A POSŁUGA ORIENTACJI POWOŁANIOWEJ
Wstęp
RÓŻNE OBSZARY ROZEZNANIA
Rozeznanie a zdrowie (lub choroba) psychiczne
Rozeznanie moralne: "rozpoznać, co jest dobre" (Rz 12,2)
Rozeznanie duchowe: "głębsze poznanie dla oceny tego, co lepsze" (Flp 1,10)
Rozeznanie duchowe, aby dostrzec działanie Boże we własnej historii
Rozeznanie wewnętrzne
Rozeznanie powołaniowe: "każdy jest obdarowany przez Boga inaczej" (1Kor 7,7)
Zakończenie
WYCHOWANIE DO DECYZJI POWOŁANIOWEJ. WSPÓŁPRACA WYCHOWUJĄCEJ WSPÓLNOTY I KIEROWNIKA DUCHOWEGO
Wstęp
Czynniki wychowawcze w wyborze powołania
Specyfika wychowawczo-powołaniowa każdego czynnika
Natura "komplementarności pedagogicznej"
Kryteria komplementarnej współpracy w animacji powołaniowej
Wspólna płaszczyzna: doświadczenie wiary a napięcie powołaniowe
Różnorodność działań
Wzajemna dynamizm wiary a złożoność wyborów powołaniowych
Owoc
Zakończenie: niemal dekalog
SAMARYTANKA. KOBIETA PRZEMIENIONA PRZEZ WIARĘ DZIĘKI PEDAGOGII JEZUSA
Wstęp
Różne podejścia
"Takich to czcicieli szuka Ojciec" (J 4,23)
Poza introspekcją
Spotkać drugiego tam, gdzie się on znajduje, w jego podmiotowości
"Kobieta odrzekła Mu: Nie mam męża" (J 4,17)
Poza "wzajemnym odrzuceniem"
Intuicja pozwalająca odgadnąć w Kopciuszku możliwą księżniczkę: to realne marzenie
"Gdybyś znała dar Boży..."
Powrót pomiędzy innych
Zakończenie: czy nadal wychowywać?
Fragment tekstu
Powołanie jest zawsze tajemnicą
Powołania stanowią rzeczywistość życia chrześcijańskiego, którą należy traktować z szacunkiem i wielką roztropnością. Zagadnienie to zawiera w sobie zawsze wielkie niespodzianki, ponieważ mamy tu do czynienia przede wszystkim z tajemniczym planem Boga, szczególną i zupełnie niepowtarzalną propozycją miłości. Istnieje niebezpieczeństwo posługiwania się ogólnikowymi klasyfikacjami, pretendującymi niemal do wciśnięcia w schemat wolności i wyobraźni Boga. Jeżli rozważamy powołanie wychodząc od jego źródła, czyli Bożej pierwszej przyczyny, jest ono zawsze tajemnicą po ludzku niemożliwą do wyjaśnienia, a więc planem miłości, poprzez który Bóg dociera do wnętrza każdego swojego dziecka, aby ukierunkować je ku szczęściu oczekującemu je w przyszłości. Każde powołanie jest czymś swoistym, ponieważ Bóg się nie powtarza.
Patrząc z punktu widzenia człowieka, natomiast, ośmielimy się przynajmniej spróbować odtworzyć najbardziej znaczące i najbardziej powszechne etapy w podejmowanej przez każdego człowieka próbie dania Bogu wolnej i osobistej odpowiedzi.
Będziemy mogli w ten sposób naszkicować drogę rozeznania, które w kierownictwie duchowym znajduje najbardziej naturalną przestrzeń swojej weryfikacji. Będziemy mogli także wyróżnić jej najbardziej znaczące stadia i nieuniknione etapy pośrednie, czyli ową dynamikę wspólną dla każdego, kto został wezwany, skłaniającą go najpierw do poszukiwania, a następnie do wolnego wyboru wśród różnych typów powołań, poprzez które realizuje się życie chrześcijańskie.
Zadanie, którego nie wolno porzucać
Poszukiwanie własnego powołania, stan całkowitej dyspozycyjności, nie jest opcją, ale poważnym zadaniem każdego młodego chrześcijanina. Mają oni prawo do pomocy w znalezieniu konkretnych przestrzeni i sposobów, poprzez które mogą dojrzewać jako wierzący. Temat powołania, wraz z wynikającą zeń propozycją kierownictwa duchowego, nie jest bynajmniej zagadnieniem, któremu wystarczyłoby poświęcić pojedyncze spotkanie, czy tematem, który można by było od czasu do czasu lekko musnąć, ale to podstawowe zagadnienie całego duszpasterstwa młodzieży. Jeśli duszpasterstwo to unika przedstawiania, a potem pogłębiania tego "strategicznego węzła", to oddziaływanie wychowawcze traci na sile, a całe duszpasterstwo przestaje być prawdziwą posługą młodym. Ogólnie wiadomo, że młodzi uważani są dzisiaj za prawdziwych ubogich naszych czasów. Często pozostawieni są samym sobie bez pomocy w znalezieniu sensu własnej egzystencji. Nikt ich także nie zachęca, by przyjęli swoje powołanie jako miejsce wcielenia wiary. Nie udaje się im dokonać wyboru powołania, właśnie dlatego że nie znają wszystkich możliwych rodzajów powołania. Istnieje kryzys odpowiedzi na powołanie także z tego powodu, że istnieje kryzys propozycji, wychowawców, którzy fałszywie pojmując wolność obawiają się zbyt mocno ingerować w przyszłość powierzonej im młodzieży. Jednakże wychowawcom nie wolno poniechać obowiązku wołania, któremu towarzyszy pewność, że Pan dokona reszty.
Pan wzywa, ponieważ kocha swoje dzieci
Czy możliwe jest, by Bóg dziś jeszcze powoływał młodych, których cechy (powiedziałoby się bardziej negatywne niż pozytywne) są ogólnie znane, opisywane w pracach z zakresu psychologii i socjologii?
Czy możliwe jest, by w atmosferze odrzucenia zobowiązań, obojętności, dążeniu wyłącznie do osiągnięcia własnego dobrobytu, przyjemności cielesnych, korzyści zarezerwowanych wyłącznie dla jednostki, która żyje chwilą obecną¸ Bóg mógł jeszcze znaleść przyjaciół? My wierzymy, że Bóg dociera jeszcze do dzisiejszych młodych, z ich kruchością i z ich nadziejami w środowiskach, często zsekularyzowanych, w których żyją, wdychając zanieczyszczenia atmosfery także biofizycznej, ale przede wszystkim duchowej. Tak, Bóg nadal wzywa, ponieważ nie przestaje kochać swoich dzieci. Kocha je takie, jakie są, przekazuje im pragnienie nieskończoności pozwalające im ewoluować, wychodzić z sytuacji biernej stagnacji, aby wśród duchowej pustyni szukali prawdziwego znaczenia swojego losu.
(...)
Inne książki tego autora
O nas • Kontakt • Regulamin zakupów • Karta stałego Klienta • Do pobrania