 | Jan Paweł IIProjekt życia. Wybór listów
Wydawnictwo Znak Cena 31.50 zł ISBN 978-83-240-0757-8(gabaryt L - 2XL) waga 0.468 kg nr kat. Rhema 19956  Towar lub tytuł już niedostępny |
Notka
"Projekt życia" to sformułowanie użyte przez Jana Pawła II w jego liście do młodych całego świata. Papież nie wahał się pisać o życiu jako samourzeczywistnieniu, o kształtowaniu przez człowieka własnego życia na każdym jego etapie, o wybieraniu spośród różnych perspektyw. I sam ustawiał drogowskazy na życiowych zakrętach.
Zbiór takich mądrych rad zawiera niniejszy wybór gromadzący jedne z najważniejszych listów Jana Pawła II. Myśl o odpowiedzialnym kształtowaniu życia nieustannie powraca w papieskich naukach skierowanych do ludzi w różnym wieku (choćby w zawartym w naszej książce liście do osób starszych), podobnie jak myśl o cierpieniu będącym częścią każdego ludzkiego życia. I ono bowiem, w równej mierze co radość czy szczęście, znajduje właściwe miejsce w tworzonym przez każdego z nas własnym projekcie życia.
Spis treści
LIST DO DZIECI
Jezus przychodzi na świat
Jezus przynosi Prawdę
Jezus daje siebie samego
Chwalcie imię Pana
LIST DO MŁODYCH
Życzenia na Rok Młodzieży
Chrystus rozmawia z młodymi
Młodość jest szczególnym bogactwem
Bóg, który jest miłością
Pytanie o żywot wieczny
O moralności i sumieniu
"Jezus spojrzał na niego z miłością"
"Chodź za Mną"
Projekt życia a powołanie chrześcijańskie
Oblubieńczy "wielki sakrament"
Dziedzictwo
Talenty i zadania
Samowychowanie a zagrożenia
Młodość jako "wzrastanie"
Wielkie wyzwanie przyszłości
Końcowe przesłanie
LIST DO KOBIET
LIST DO RODZIN
Rodzina drogą Kościoła
Rok Rodziny
Modlitwa
Miłość i troska o wszystkie rodziny
I. Cywilizacja miłości
"Mężczyzną i niewiastą stworzył ich"
Przymierze małżeńskie
Jedność dwojga
Genealogia osoby
Dobro wspólne małżeństwa i rodziny
Bezinteresowny dar z siebie samego
Odpowiedzialne rodzicielstwo
Dwie cywilizacje
Miłość jest wymagająca
Czwarte przykazanie: "Czcij ojca twego i matkę twoją"
Wychowanie
Rodzina a społeczeństwo
II. Jest z wami Oblubieniec
W Kanie Galilejskiej
Wielka tajemnica
Matka pięknej miłości
Narodzenie i zagrożenie
"Przyjęliście Mnie"
"Wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka"
LIST DO OSÓB W PODESZŁYM WIEKU
Trudne stulecie otwarte na przyszłość nadziei
Jesień życia
Ludzie starzy w Piśmie Świętym
Strażnicy pamięci zbiorowej
"Czcij ojca i matkę"
"Ukażesz mi ścieżkę życia, pełnię radości u Ciebie" (Ps 16 [15], 11)
Życzenia na dalsze lata życia
LIST O CHRZEŚCIJAŃSKIM SENSIE LUDZKIEGO CIERPIENIA
I. Wstęp
II. Świat ludzkiego cierpienia
III. W poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o sens cierpienia
IV. Jezus Chrystus: cierpienie przezwyciężone miłością
V. Uczestnicy cierpień Chrystusa
VI. Ewangelia cierpienia
VII. Miłosierny Samarytanin
VIII. Zakończenie
Przypisy
Fragment tekstu
BÓG, KTÓRY JEST MIŁOŚCIĄ
Pytanie o wartość, pytanie o sens życia - powiedzieliśmy - należy do szczególnego bogactwa młodości. Wyrywa się z samego serca poszukiwań i niepokojów związanych z projektem tego życia, które trzeba podjąć i urzeczywistnić. Jeszcze bardziej, gdy młodość jest doświadczona cierpieniem własnym lub głęboko świadoma cierpienia innych; gdy doznaje głębokiego wstrząsu wobec wielorakiego zła, jakie jest w świecie; wreszcie: gdy staje oko w oko z tajemnicą grzechu, ludzkiej nieprawości (mysterium iniquitatis; zob. 2 Tes 2, 7). Odpowiedź Chrystusa brzmi: tylko Bóg jest dobry... tylko Bóg jest miłością. Odpowiedź ta może wydać się trudna. Równocześnie jest ona stanowcza - i jest prawdziwa. Niesie w sobie ostateczne rozwiązanie. Jakże bardzo modlę się o to, abyście wy, młodzi przyjaciele, usłyszeli tę odpowiedź Chrystusa w sposób jak najbardziej osobisty. Abyście znaleźli wewnętrzną drogę do jej zrozumienia, do jej przyjęcia - i podjęcia.
Taki jest Chrystus w rozmowie z młodzieńcem. Taki jest w rozmowie z każdym i każdą z was. Kiedy mówicie do Niego: "Nauczycielu dobry...", On pyta: "dlaczego Mnie nazywasz dobrym? Dobry jest tylko Bóg". A więc: to, że Ja jestem dobry - świadczy o Bogu. "Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca" (J 14, 9). Tak mówi Chrystus - nauczyciel i przyjaciel, Chrystus - ukrzyżowany i zmartwychwstały: tenże sam: wczoraj, dzisiaj i na wieki (zob. Hbr 13, 8).
Taki jest rdzeń, samo sedno odpowiedzi na te pytania, które Mu zadajecie wy, młodzi, poprzez całe bogactwo, które jest w was, które tkwi w waszej młodości. Młodość otwiera przed wami różne perspektywy, zadaje wam projekt całego życia. Stąd pytanie o wartości. Stąd pytanie o sens, o prawdę, o dobro i zło. Kiedy Chrystus, odpowiadając, każe wam wszystko to odnieść do Boga, to równocześnie wskazuje, jakie jest ich źródło i podstawa w was samych. Każdy z was bowiem jest obrazem i podobieństwem Boga poprzez sam akt stworzenia (zob. Rdz 1, 26). To właśnie ów "obraz i podobieństwo" sprawia, że stawiacie takie pytania, że musicie je stawiać. One wszystkie świadczą o tym, jak bardzo człowiek nie może siebie pojąć bez Boga - i nie może też siebie "urzeczywistnić" bez Boga. Jezus Chrystus przyszedł na świat, ażeby każdemu z nas to przede wszystkim uświadomić. Bez Niego ten podstawowy wymiar prawdy o człowieku łatwo pogrążyłby się w mroku. Jednakże "światło przyszło na świat" (J 3, 19; zob. J 1, 9), ... a "ciemność jej nie ogarnęła" (J 1, 5).
PYTANIE O ŻYWOT WIECZNY
Co mam czynić, ażeby życie moje miało wartość, ażeby miało sens? To pasjonujące pytanie w ustach młodzieńca z Ewangelii brzmi: "co mam czynić, ażeby osiągnąć życie wieczne?". Czy człowiek, który w ten sposób pyta, przemawia językiem jeszcze zrozumiałym dla ludzi współczesnych? Czy nie jesteśmy tym pokoleniem, któremu świat i postęp doczesny całkowicie wypełnia horyzont bytowania? Myślimy przede wszystkim w kategoriach ziemskich. Jeżeli przekraczamy granice naszej planety, to w tym celu, ażeby inaugurować loty międzyplanetarne, ażeby przesyłać sygnały ku innym planetom i zapuszczać w ich kierunku sondy kosmiczne.
To wszystko stało się treścią naszej nowoczesnej cywilizacji. Nauka wraz z techniką odsłoniły w stopniu nieporównywalnym możliwości człowieka w stosunku do materii - i opanowały również wewnętrzny świat jego myślenia, jego sprawności, jego dążności, jego pasji.
Równocześnie jednak jest jasne, że kiedy stajemy wobec Chrystusa, kiedy On staje się powiernikiem pytań naszej młodości - nie możemy zapytać inaczej niż ów młodzieniec z Ewangelii: "co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?". Każde inne pytanie o sens i wartość naszego życia byłoby - wobec Chrystusa - niewystarczające i nieistotne.
Chrystus bowiem nie tylko jest "nauczycielem dobrym", który wskazuje drogi życia na ziemi... On jest świadkiem tych ostatecznych przeznaczeń, które człowiek ma w Bogu samym. Jest On świadkiem nieśmiertelności człowieka. Ewangelia, którą głosił swoim słowem, zostaje ostatecznie przypieczętowana krzyżem i zmartwychwstaniem w tajemnicy paschalnej. "Raz powstawszy - Chrystus więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy" (Rz 6, 9). W swoim zmartwychwstaniu Chrystus stał się też trwałym "znakiem sprzeciwu" (zob. Łk 2, 34) wobec wszystkich programów, które nie są zdolne wyprowadzić człowieka poza granicę śmierci. Co więcej: które tą granicą zamykają wszelkie pytania człowieka o wartość i sens jego życia. Wobec tych wszystkich programów, światopoglądów i ideologii Chrystus stale powtarza: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem" (J 11, 25).
Jeżeli więc pragniesz, drogi bracie lub siostro, rozmawiać z Chrystusem w całej prawdzie Jego świadectwa, musisz z jednej strony "umiłować świat" - "tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał" (J 3, 16) - a równocześnie musisz zdobyć się na dystans wewnętrzny w stosunku do tej całej bogatej i pasjonującej rzeczywistości, jaką jest "świat". Musisz się zdobyć na pytanie o życie wieczne. Albowiem "przemija postać tego świata" (1 Kor 7, 31). I każdy z nas jest poddany jego przemijaniu. Człowiek rodzi się z perspektywą dnia swojej śmierci w wymiarze świata widzialnego. Równocześnie - człowiek, którego wewnętrzną racją bytu jest, aby przerastał siebie, nosi w sobie także to wszystko, czym przerasta świat.
To wszystko, czym człowiek - tkwiąc w świecie - przerasta świat w samym sobie, tłumaczy się obrazem i podobieństwem Boga, które wpisane są w istotę ludzką od początku. I to wszystko, czym człowiek przerasta świat, nie tylko uzasadnia pytanie o życie wieczne, ale czyni je wręcz nieodzownym. Jest to pytanie, które ludzie zadają sobie od dawna, nie tylko w obrębie chrześcijaństwa, również i poza nim. Musicie zdobyć się na odwagę, aby je również postawić, tak jak młodzieniec z Ewangelii. Chrześcijaństwo uczy nas rozumienia doczesności z perspektywy królestwa Bożego, z perspektywy życia wiecznego. Bez tej perspektywy doczesność, choćby najbogatsza, choćby najwszechstronniej ukształtowana, nie przynosi człowiekowi na końcu niczego innego jak tylko: konieczność śmierci.
Istnieje antynomia pomiędzy młodością a śmiercią. Śmierć wydaje się daleka od młodości. Tak. Skoro jednak młodość oznacza projekt całego życia, projekt zbudowany wedle kryterium sensu i wartości, nieodzowne jest również w młodości pytanie o kres. Pozostawione samemu sobie doświadczenie ludzkie mówi to samo co Pismo Święte: "postanowione jest człowiekowi raz umrzeć" (Hbr 9, 27). Pisarz natchniony dodaje: "a potem sąd" (Hbr 9, 27). Chrystus zaś mówi: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki" (J 11, 25 nn.). Pytajcie zatem Chrystusa, jak młody człowiek w Ewangelii: "Co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?".
List do młodych,
Rzym 31 marca 1985 roku
Inne książki tego autora
O nas • Kontakt • Regulamin zakupów • Karta stałego Klienta • Do pobrania