David G. Benner

Dar bycia sobą. Święte wezwanie do odnalezienia samego siebie

Kategoria

duchowość

Cena 19.90 zł

ISBN 83-60040-18-4
(gabaryt L - 2XL)
waga 0.148 kg
nr kat. Rhema 19885

Nakład wyczerpany!

Notka

"Pozwól mi, Panie, bym poznał siebie, po to, bym mógł poznać Ciebie" - pisał święty Augustyn.

Życie wielu chrześcijan składa się z upadków i uporczywego powracania do starych błędów. Często wypełnia je niezadowolenie, poczucie bycia "nie na swoim miejscu", różnego rodzaju obawy, w tym i ta, że szczerze i z oddaniem praktykowane chrześcijaństwo będzie przeszkodą w poszukiwaniu życiowego szczęścia.

David G. Benner, psycholog i zarazem kierownik duchowy, pokazuje, że podobne obawy rodzą się z nierozpoznania swojego powołania i nieznajomości siebie. Przekonuje, że tylko wychodząc od szczerego poznania swojej osoby, można zbliżyć się prawdziwie do Boga, i odwrotnie: tylko szukając Boga, można odnaleźć siebie.

Bez tej podwójnej drogi nie rozpoznamy ani naszych podstawowych złych skłonności, które pozostając nieuświadomione zamkną nam drogę do szczęścia, ani nie znajdziemy swego prawdziwego powołania życiowego, którego realizowanie nada naszemu życiu sens i poczucie spełnienia.

A zatem: bądź spokojny, nie musisz starać się być czymś, co sprzeciwia się twojej prawdziwej istocie. Jednak tylko odkrywając dar bycia sobą, pogłębisz swoją więź z Bogiem.

Spis treści

Przedmowa - M. Basil Pennington OCSO
Wstęp autora
1. Przemieniające poznanie siebie i Boga
2. Znajomość Boga
3. Pierwsze kroki na drodze poznania siebie
4. Poznaj siebie takiego, jakim naprawdę jesteś
5. Obnażenie swojego fałszywego "ja"
6. Odkrywanie prawdziwego siebie
Epilog

Fragment tekstu

Thomas Merton ostrzega: "Nie ma większej katastrofy dla życia duchowego, niż pogrążenie się w nierzeczywistości, ponieważ życie jest w nas podtrzymywane i karmione przez żywotną więź z rzeczywistością" . Prawdziwe życie duchowe nie jest ucieczką od rzeczywistości, lecz zupełnym się jej poświęceniem.
Większość z nas jest dość chętna, by zmierzyć się z rzeczywistością, gdy pasuje ona do tego, jak widzimy siebie i świat, i gdy nie jest zbyt nieprzyjemna. A jednak, gdy życiowe doświadczenia zmuszają nas do ujrzenia w sobie rzeczy, których istnienia nie chcemy przyjąć do wiadomości, uruchamiamy psychologiczne mechanizmy obronne, które pomagają nam zachować poczucie bezpieczeństwa i stabilności. Te podświadome strategie, chociaż pomagają nam krótkoterminowo, blokują długoterminowy rozwój. Dzieje się tak, gdyż wypaczają rzeczywistość. W ostatecznym rozrachunku, ich funkcją jest chronienie nas przed poznaniem nieprzyjemnej prawdy.
Ludzka zdolność do oszukiwania siebie zdumiewa. Poucza o tym Biblia (Jr 17, 9), a psychologia to potwierdza. Niektórzy ludzie posiadają niezwykłe zdolności zwodzenia innych. A jednak ich dwulicowość blednie w porównaniu z nieskończenie twórczymi drogami, na których każdy z nas bez wyjątku oszukuje siebie.
Oszukiwanie siebie pojawia się automatycznie. Jest częścią tej reakcji, o której mówią psychologowie, twierdząc, że mechanizmy obronne działają w nieświadomości. Jest to również elementem grzechu pierworodnego, o którym mówią teolodzy. Nie musimy tak naprawdę wybierać drogi oszukiwania siebie. Jest to - mówiąc współczesnym żargonem informatycznym - opcja domyślna.
Jesteśmy zwykle całkiem zręczni w rozpoznawaniu oszukiwania siebie w innych ludziach. W drugiej osobie z łatwością dostrzegamy kurczowe trzymanie się swego przyjemnego wizerunku, kosztem braku jakiegokolwiek przyznania się do złości czy oburzenia. To mechanizm obronny zwany kształtowaniem reakcji: pewne niemożliwe do zaakceptowania uczucie lub impuls zostaje wyrugowane ze świadomości, przez wyrażenie przez nas czegoś przeciwnego. W innej osobie możemy również rozpoznać racjonalizację, gdy podaje przekonujące uzasadnienie swojego zachowania, lecz nie jego rzeczywistą przyczynę. W jeszcze kimś innym, proste wyparcie się uczuć, które w sposób oczywisty posiada, ilustruje najbardziej podstawową formę oszukania siebie, jaka istnieje.