Tomasz a Kempis

O naśladowaniu Chrystusa - Modlitewnik

Kategoria

modlitewniki

Instytut Wydawniczy PAX

Cena 24.00 zł

ISBN 978-83-211-2082-9
261 stron
format 17,5x12x2,3 cm
oprawa twarda
Warszawa 2024
waga 0.322 kg
nr kat. Rhema 04368

Towar lub tytuł już niedostępny

Notka

Współczesny przekład genialnej książki Tomasza á Kempis, oprócz Pisma Świętego najbardziej popularnego dzieła literatury chrześcijańskiej w historii.

Książeczka ta nawróciła więcej ludzi, aniżeli zawiera liter na swoich kartach.
Św. Franciszek Salezy

Spis treści

Przedmowa

I. Zachęty pomocne do życia duchowego
II. Zachęty do życia wewnętrznego
III. O wewnętrznym ukojeniu
IV. Gorąca zachęta do Komunii świętej

Zestawienie ksiąg i rozdziałów
Od tłumaczki

Wstęp

PRZEDMOWA
Każdy uczony w Piśmie, biegły w nauce o Królestwie Bożym, podobny jest do człowieka gospodarza, który dobywa ze skarbca rzeczy nowe i stare (Mt 13, 52).
Właśnie dzisiaj, kiedy przychodzą do nas książki nowe, współczesne, modne - poszukujemy starych.
Książka O naśladowaniu Chrystusa jest książką bardzo starą. Czy urok jej nie minął, czy żar nie wygasł, czy może być naszym przyjacielem w dzisiejszych posoborowych czasach?
Zwykła i niezwykła. Dawna i aktualna, tyle razy tłumaczona na język polski.
W 1545 roku ukazał się jej pierwszy anonimowy przekład. Ks. Jakub Wujek tłumaczył ją w 1571 roku. Poeta Stanisław Grochowski przełożył ją wierszem w 1611 roku. W ciągu XVII i XVIII wieku publikowano kolejno dwadzieścia jej wydań w tłumaczeniu Jana Wielowieckiego. W obliczu klęski poniesionej w wojnie z Turkami parafrazuje ją Bolesławiusz pt. Przeraźliwe echo trąby ostatecznej. Jeżeli przyjrzymy się datom jej wznawiania, zauważymy, że ukazywała się niemal zawsze w chwilach trudnych dla Polski: w 1674 roku po upadku Kamieńca, w 1685 i 1695, w przełomowych czasach kończącego się panowania króla Jana Sobieskie-go, w 1777 i 1779 - kilka lat po pierwszym i drugim rozbiorze Polski.

Fragment tekstu

(...)
Rozdział XXI O ŻALU SERDECZNYM

Prz 23,17 1. Jeżeli chcesz się doskonalić, trwaj w bojaźni Bożej i nie pragnij zbytniej swobody, lecz trzymaj zmysły w ryzach i nie oddawaj się pustej wesołości. Wzbudź w sobie żal serdeczny, a znajdziesz prawdziwą pobożność.
Żal otwiera nas ku dobremu, co tracimy zwykle przez zobojętnienie. To dziwne, że człowiek może się tutaj tak świetnie weselić, skoro już zna i rozumie swoje wygnanie i wszystkie niebezpieczeństwa grożące duszy.

2. Przez lekkomyślność i pobłażliwość dla zła, które w nas tkwi, nie potrafimy odczuwać bólu duszy, ale często śmiejemy się głupio, kiedy powinniśmy raczej płakać. Prawdziwa wolność i prawdziwa radość jest tylko w bojaźni Bożej i w czystym sumieniu.
Szczęśliwy, kto zdoła się pozbyć roztargnienia i skupić się do głębi w świętym żalu. Szczęśliwy, kto odrzuca od siebie wszystko, cokolwiek mogłoby splamić lub obciążyć sumienie. Walcz dzielnie: złą siłę siłą się zwycięża. Jeżeli umiesz już obywać się bez ludzi, to i oni nauczą się obywać bez ciebie i będziesz mógł robić swoje.

3. Nie wtrącaj się do cudzych spraw, nie wdawaj się w sprawy starszych. Zawsze miej przede wszystkim na oku siebie i sam siebie najpierw obwiniaj, nie tych, których kochasz.
Jeśli nie masz powodzenia u ludzi, nie smuć się, martw się tylko tym, że jeszcze nie jesteś tak dobry i tak czujny, jak powinien być sługa Boga i pobożny zakonnik.
Często pożyteczniej i bezpieczniej dla człowieka jest nie mieć zbyt wiele zadowolenia w tym życiu, zwłaszcza w sprawach ciała. Lecz jeśli nie mamy radości duchowych albo rzadko je odczuwamy, nasza to wina, bo nie staramy się o żal serdeczny i niezupełnie zrywamy z tym, co próżne i zewnętrzne.

4. Uznaj, że nie jesteś godny łaski Bożej radości, ale raczej godny cierpienia. Jakże ciężki i gorzki jest świat dla człowieka przejętego żalem. Dobry człowiek ma wystarczający powód do bólu i łez. Bo czy o sobie myśli, czy o bliźnich, wie, że nikt nie może uniknąć cierpienia.
A im jaśniej siebie widzi, tym bardziej cierpi. Powodem tego słusznego bólu i dogłębnego żalu są nasze wady i winy, leżymy oplatani nimi tak, że trudno nam już dostrzec sprawy nieba.

5. Gdybyś częściej rozmyślał o śmierci niż o długim życiu, bez wątpienia gorliwiej dążyłbyś do poprawy. A kiedy jeszcze rozważysz w sercu czekające cię kary piekła lub czyśćca, sądzę, że chętniej znosić będziesz trud i cierpienie i nie ulękniesz się żadnego umartwienia. Ale ponieważ to wszystko nie przenika aż do głębi serca i ciągle jeszcze kochamy się w błahostkach, pozostajemy tak chłodni i leniwi.

6. Brak nam często siły ducha, więc uskarżamy się na słabość ciała. Módl się pokornie, aby Pan dał ci prawdziwy żal ducha, i powtarzaj za Prorokiem: Nakarm, mnie, Panie, chlebem płaczu i napój łzami obficie.(...)

Strona redakcyjna

Copyright for the Polish translation
by Anna Kamieńska, Warszawa 1980

Projekt okładki i stron tytułowych Jerzy Grzegorkiewicz
Redaktor wznowienia Maria M. Mogielnicka

ISBN 83-211-0434-7