Catherine Doherty

Fragmenty mojego życia

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Pozycja archiwalna.

Nie gwarantujemy, że zamówienie będzie mogło być zrealizowane.

Notka

Catherine de Hueck Doherty w swoich książkach i prelekcjach zawsze odsłaniała cząstkę samej siebie. We Fragmentach mojego życia dzieli się "swoją historią zbawienia", stąd jej autobiografia jest nie tyle zapisem faktów, dat i wydarzeń, co przede wszystkim osobistą wizją tego, jak Bóg prowadził ją przez życie.
Na tych stronach opowiada o głębokich przeżyciach, które kształtowały jej serce i ducha.
Fragmenty mojego życia to historia miłości do Boga i ludzi. Czytając ją, spotkamy się z kobietą piękną i elegancką, pełną humoru, niespotykanej siły ducha i odwagi, kobietą o wielkiej wrażliwości i wewnętrznej prawości, bezkompromisową...
Pasjonująca duchowa autobiografia autorki Pustyni - światowego bestselleru, za który otrzymała prestiżową nagrodę przyznawaną przez Akademię Francuską. Wydarzenia jej życia mogłyby zapełnić kilka życiorysów. Osoba, wobec której nie sposób przejść obojętnie, świadek i przykład, jak w trudnych czasach żyć głęboką wiarą w realiach codzienności jako żona, matka, spełniona kobieta z sercem pełnym humoru, miłości, cierpienia i radości.
"Patrząc wprost w oczy człowieka, który był najbardziej odpowiedzialny za to, jak nas traktowano, Boris odpowiedział: Nie pamiętam. Myślę, że był to największy akt przebaczenia, jaki w życiu widziałam".
To jest klucz do zrozumienia tego, o czym pisze Catherine w swojej autobiografii. To wszechogarniająca miłość jest celem i źródłem jej powstania. Jeśli jest się zakochanym w Bogu, musi się równocześnie być zakochanym w ludziach - mówi autorka. Każda karta tej książki jest przesiąknięta miłością, która będąc odpowiedzią na miłość Boga, promieniuje w stronę ludzi. Może światło tej miłości ogrzeje i nasze serca?
Ewa K. Czaczkowska

Catherine de Hueck Doherty urodziła się 15 sierpnia 1896 roku w rosyjskiej rodzinie arystokratycznej. W 1912 roku poślubiła barona Borisa de Hueck. Podczas I wojny światowej służyła na froncie jako pielęgniarka; po wybuchu bolszewickiej rewolucji przedostała się do Anglii, a potem do Kanady.
W Anglii podjęła decyzję o przyjęciu nauki Kościoła rzymskokatolickiego.
Początki życia na emigracji nie były łatwe, Catherine zmagała się z wieloma przeciwnościami: choroba męża, brak środków do życia, ciężka praca fizyczna. Ostatecznie jej energiczna osobowość i talent pozwoliły jej zostać prelegentką w znanym biurze organizującym wykłady.
U szczytu kariery zawodowej i materialnego dobrobytu ogarnęło ją głębokie zwątpienie w sens takiej egzystencji. Wtedy właśnie poprzez słowa Ewangelii -
"Powstań, idź... sprzedaj wszystko, co masz... weź swój krzyż i naśladuj Mnie" - usłyszała wezwanie do radykalnej zmiany życia. Po okresie zmagań i wątpliwości, posłuszna temu wezwaniu, rozdała swój majątek ubogim i z błogosławieństwem biskupa diecezji zamieszkała wśród ubogich w Toronto. Wkrótce zebrała się wokół niej niewielka grupa współpracowników i tak na początku lat 30. powstał pierwszy Friendship House.
W 1947 roku założyła w Combermere w Kanadzie wspólnotę Madonna House, gdzie przyjmowała każdego z gościnnością, zapraszając do wspólnego życia - modlitwy, pracy i odpoczynku. Z upływem lat zainteresowanie duchowością ośrodka Madonna House wzrosło. Na zaproszenie biskupów z innych diecezji, zarówno w Kanadzie jak i poza jej granicami, zostały otwarte nowe placówki tego apostolatu.
Catherine zmarła 14 grudnia 1985 roku w Combermere w wieku 89 lat. W 1991 roku, za zgodą miejscowego biskupa, wszczęto jej proces beatyfikacyjny. Obecnie przysługuje jej tytuł służebnicy Bożej. (Rh)