Zygmunt Pawłowski

Podstawy foniatrii dla osób duchownych, aktorów, nauczycieli i prawników

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Notka

Profesor dr hab. med. Zygmunt Pawłowski był uczniem i współpracownikiem nestora polskiej foniatrii prof. dra hab. med. Aleksandry Mitrinowicz-Modrzejewskiej. W okresie 18 lat pracy w Akademii Medycznej w Warszawie uzyskał wszystkie stopnie i tytuły naukowe oraz uzupełnił swoją wiedzę z zakresu fizyki i muzyki. W 1970 roku rozpoczął samodzielną działalność naukową w Akademii Muzycznej w Warszawie organizując Katedrę Foniatrii, którą kierował do 2001 roku. Obecnie kontynuuje pracę naukową w instytutach Polskiej Akademii Nauk, a działalność dydaktyczną na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, w którym realizowane jest podyplomowe studium z zakresu logopedii i pedagogizacji. Do głównych badań autora należą wdrożone liczne metody diagnostyczne opisane w niniejszej monografii. W recenzji prof. dra hab. inż. Tadeusza Kryszczyńskiego z Instytutu Optyki Stosowanej w Warszawie, czytamy: opisywany fotolaryngoskop jest oryginalnym urządzeniem badawczym. Bez wątpienia na czoło wysuwają się dwie metody: fotolaryngoskopia laserowa oraz dwuimpulsowa interfenometria holograficzna. Metoda ta stała się sensacją naukową opisywaną w czasopiśmie "Applied Optics" z roku 1982 tom 21. Niniejsza książka stanowi źródło usystematyzowanych wiadomości z zakresu diagnostyki foniatrycznej. W recenzji doc. dra hab. med. Leszka Radwana znajduje się stwierdzenie: Profesor Pawłowski łącznie ze swoimi najbliższymi współpracownikami dr med. Aleksandrą Muras i mgr inż. Markiem Żółtkowskim przedstawił dokładnie fizjologiczne podstawy śpiewu. Jako pierwsi w Polsce wykorzystali kabinę pletyzmograficzną, dzięki której w oparciu o prawo Boyle'a i Marriota dokonują pośredniego pomiaru ciśnienia podgłośniowego przed fonacją i w trakcie jej trwania. Fizjologiczny mechanizm tworzenia dźwięku instrumentu dętego (roz. 15) i zjawisko zadęcia (intonacja dźwięku) w czasie gry (roz. 16) - oba te rozdziały świadczą o wielkim doświadczeniu i dorobku naukowym Autora i Jego Zespołu. Na zakończenie doc. Radwan Stwierdza, iż jest pod dużym wrażeniem przedstawionych badań. Cenne jest tu wykorzystanie obiektywnej metody platyzmograficznej, stosowanej powszechnie w diagnostyce czynności płuc u osób ze schorzeniami układu oddechowego.