Hans Urs Von Balthasar

Chwała. Estetyka teologiczna 3/2 Teologia Cz.1 Stary Testament

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Pozycja archiwalna.

Nie gwarantujemy, że zamówienie będzie mogło być zrealizowane.

Notka

Niniejszy końcowy tom dochodzi do miejsca, do którego zmierzało całe dzieło: do teologii chwały żywego Boga, który "Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna , który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty" (Hbr 1, 1-3). Tom ten staje więc oko w oko z tomem pierwszym, który wprowadzająco nakreślił estetykę teologiczną jako aisthesis, jako "dostrzeganie" Boga żywego zakłada przekroczenie przez istotę stworzoną siebie samej i swoich naturalnych zdolności poznania, co dla stworzenia nazywa się "łaską" i sprawia, że staje się ono wobec chwały Pana zdolne wytrwać w oddaniu siebie. Zamiast "chwała Pana" można również mówić "boskość Boga"; wówczas staje się widoczne, że formalnym przedmiotem wierzącego postrzegania objawienia nie może być nic innego jak tylko Bóg.

Treść książki można określić krótko jako odpowiedź na pytanie: jaką drogę musiało przejść pojęcie kabod Jhwh, aby w nowym przymierzu, u Pawła i Jana, mogło pojawić się jako doxa Christou i doxa Theou? Droga ta została opisana najpierw jako integracja: od abstrakcyjno-zmysłowego do konkretnie osobowego kabod, który zawsze był rozumiany raczej jako ukazanie widocznych w wydarzeniu przymierza przymiotów Pana przymierza. (...) Historia przymierza pokazała jednak, że naród wybrany nie był zdolny egzystować w sferze absolutnej miłości: wysyłali najpierw przedstawicieli, którzy w miarę jak zawodził lud, stawali się cierpiącymi zastępczo, którzy mimo to nie mogli zapobiec upadkowi pierwszego przymierza. Tak więc temat nie jest zamknięty i wymaga kontynuacji w teologii nowego przymierza, która przekroczy barierę chwały Boga w starym. Związek chwały w biblijnej przestrzeni Objawienia z chwałą w przestrzeni metafizyki stał się w licznych miejscach jasny: tam, gdzie biblijne Objawienie wychodzi poza przestrzeń religii opartych na mitach i tam, gdzie filozoficzna mądrość życiowa wdziera się w przestrzeń Objawienia jako piętno myślenia i życia po ludzku, tam wreszcie gdzie późne filozofie otwierają semicką myśl Biblii na myśl hellenistyczną. Tok myśli doprowadził na koniec drogą spiralną na powrót do istotnych wypowiedzi tomu I: pojęcie kształtu mogło znaleźć zastosowanie w pełnych treści rozważaniach chwały Boga. Właśnie tutaj niezbędne jest uzupełnienie przez teologię Nowego Testamentu: tylko całe biblijne Objawienie przekazuje w pełnym kształcie to, co Bóg chciał nam powiedzieć o swojej chwale.