ks. Piotr Łabuda (red.)

Krąg biblijny zeszyt 11. Materiały dla duszp., animat. i wszystkich, którzy pragną czytać Pismo święte

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Pozycja archiwalna.

Nie gwarantujemy, że zamówienie będzie mogło być zrealizowane.

Notka

Dodatkowo płyta CD ze zdjęciami z Jordanii.

Paweł VI w Adhortacji apostolskiej o radości chrześcijańskiej Gaudete in Domino pisał: "Bracia i synowie najmilsi, czyż to nie jest słuszne, że wtedy radość mieszka w nas, gdy serca nasze w świetle wiary rozważają i na nowo odnajdują jej główne racje? Są one proste: "Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał"" (VII).
Spotkania kręgów biblijnych - tak wspólnotowe, jak i indywidualne - stale - choć przy różnych okazjach - koncentrują się wokół tej prawdy. Mamy nadzieję, że nowy numer Kręgu Biblijnego będzie nie tylko pomocą w edukacji z zakresu Pisma Świętego, szkołą pobożności biblijnej, formą wspólnego zgłębiania słowa objawionego i odczytywania w jego świetle znaków czasu, ale też źródłem nadziei i radości. Niech towarzyszą nam one w nadchodzącym Adwencie i okresie Bożego Narodzenia.
Do zeszytu została dołączona płyta CD z fotografiami z Jordanii: Petry, starożytnej stolicy Nabatejczyków, Gezary, Filadelfii, Nebo i Wadi Rum - czerwonej pustyni.

Spis treści

Wstęp - Ks. prof. dr hab. Henryk Witczyk


SPOTKANIA Z BIBLIĄ

Ks. dr Maciej Basiuk
1. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego (Łk 21,25-28.34-36)
W oczekiwaniu na spotkanie
2. Skierowane zostało Słowo do Jana (Łk 3,1-6)
Czynić dar z samego siebie
3. Cóż więc mamy czynić? (Łk 3,10-18)
Codzienność nawrócenia
4. A skądże Mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? (Łk 1,39-45)
Postawić Jezusa w centrum swojej służby bliźniemu
5. Czemuście Mnie szukali? (Łk 2,41-52)
Rodzina miejscem ujawniania się najgłębszej tożsamości człowieka

Ks. dr hab. Michał Bednarz
6. Na początku było Słowo (J 1,1-18)
Odpowiedzialność za słowo - kultura słowa
7. Jezus także przyjął chrzest (Łk 3,15-16.21-22)
Chrzest początkiem nowej rzeczywistości
8. Początek znaków (J 2,1-12)
Chrześcijanin wobec judaizmu
9. Spełniły się słowa Pisma (Łk 1,1; 4,14-21)
Być świadkiem i sługą słowa Bożego
10. Wyrzucili Go z miasta (Łk 4,21-30)
Chrześcijanin jako znak sprzeciwu


Ks. mgr lic. Jan Jacek Stefanów
11. Na Twoje słowo (Łk 5,1-11)
Żyć i ożywiać innych słowem Bożym
12. Szczęśliwi (Łk 6,17.20-26)
Znaleźć sens życia w budowaniu królestwa Bożego
13. Był kuszony przez diabła (Łk 4,1-13)
Wierność swojemu powołaniu
14. Ujrzeli Jego chwałę (Łk 9,28b-36)
Żyć nadzieją


POZNAWAĆ BIBLIĘ

I. Wprowadzenie do Pisma Świętego - dr hab. Krzysztof Mielcarek
Świat apostoła Pawła - Tło geograficzno-archeologiczne:
Antiochia Syryjska, jej port i Cypr

II. Stary Testament
- ks. dr hab. prof. KUL Mirosław Stanisław Wróbel
Księga Sędziów - nazwa, treść i orędzie teologiczne
Filistyni

III. Nowy Testament - ks. dr Piotr Łabuda
Aby poznać Pawła Apostoła, cz. V
Sobór Jerozolimski

Fragment tekstu

Zwiastuję wam radość wielką

Adwent jako okres roku liturgicznego spełnia dwie funkcje - po pierwsze ma służyć naszemu bezpośredniemu przygotowaniu do uroczystości Bożego Narodzenia, po drugie ma otworzyć nas na rzeczywistość eschatologiczną, czyli na prawdę o powtórnym przyjściu Jezusa Chrystusa. Oczekiwanie na to podwójne wydarzenie zbawcze, które w formie liturgicznej urzeczywistni się już niebawem, powinna wypełniać nadzieja i radość.
Nadzieja tchnie z tekstów liturgii słowa I i II niedzieli Adwentu, w których mowa o powtórnym przyjściu Pana jako wydarzeniu podsumowującym dzieje ludzkości i życie każdego człowieka, a zarazem inaugurującym Królestwo prawdy i sprawiedliwości. Wizja takiego finału historii świata jest źródłem nadziei na ostateczne wypełnienie się planu Bożego, który dla każdego z nas jest drogą ku życiu w zjednoczeniu z Bogiem.
Radość natomiast uwidoczniona jest już w samej nazwie III niedzieli tego okresu, Niedzieli Gaudete. Radosny akcent w odniesieniu do wypełnienia się czasów pojawił się już w Starym Testamencie. Jakże wymowny pod tym względem jest opis uczty mesjańskiej z proroctwa Izajasza: "Pan Zastępów przygotuje / dla wszystkich ludów na tej górze / ucztę z tłustego mięsa, ucztę z wybornych win, / z najpożywniejszego mięsa, z najwyborniejszych win" (Iz 25,6). Uczta, której towarzyszą muzyka i taniec, to zresztą nie tylko obraz literacki, to także ważny element świąt żydowskich, tak w czasach biblijnych, jak i obecnie. Są one jakby prefiguracją tego, co ma dopiero nastąpić, co w pełni dopiero w przyszłości stanie się udziałem człowieka. W jednej ze swoich przypowieści Jezus wyjaśniał: "Królestwo niebieskie podobne jest do króla, wtóry wyprawił ucztę weselną synowi" (Mt 22,2).
Nic więc dziwnego, że św. Jan za miejsce inauguracji działalności mesjańskiej Jezusa przyjął Kanę Galilejską, a za pierwszy Jego znak przemianę wody w wino na godach weselnych. Było ono przecież symbolem nie tylko błogosławieństwa Bożego (por. Rdz 27,28), ale i czasu zbawienia: "Oto nadejdą dni - wyrocznia Pana - / gdy będzie postępował żniwiarz zaraz za oraczem, / a depczący winogrona za siejącym ziarno; / z gór moszcz spływać będzie kroplami, / a wszystkie pagórki będą nim opływać" (Am 9,13). W scenie z Ewangelii św. Jana widać, jak Nowy Testament zakorzeniony jest w Starym Testamencie.

* * *

Boże Narodzenie napełniło noc radością. "Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu" (Łk 2,10) - obwieścił anioł Pański pasterzom. Radość już wcześniej stała się udziałem Maryi. Zaniosła ją Ona do domu Elżbiety i wyraziła w hymnie Magnificat: "Wielbi dusza moja Pana, / i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy" (Łk 1,46). Obecnie jest ona udziałem Kościoła. Paweł VI w zapominanej niestety przez wielu dzisiaj Adhortacji apostolskiej o radości chrześcijańskiej Gaudete in Domino pisał: "Bracia i synowie najmilsi, czyż to nie jest słuszne, że wtedy radość mieszka w nas, gdy serca nasze w świetle wiary rozważają i na nowo odnajdują jej główne racje? Są one proste: "Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał"" (VII).
Spotkania kręgów biblijnych - tak wspólnotowe, jak i indywidualne - stale, choć przy różnych okazjach, koncentrują się wokół tej właśnie racji, tej prawdy. Niech będą one zatem nie tylko miejscem edukacji z zakresu Pisma Świętego, szkołą pobożności biblijnej, formą wspólnego zgłębiania słowa objawionego i odczytywania w jego świetle znaków czasu, ale też źródłem nadziei i radości. Niech towarzyszą nam one w nadchodzącym Adwencie i okresie Bożego Narodzenia.

Ks. prof. dr hab. Henryk Witczyk
Przewodniczący Dzieła Biblijnego im. Jana Pawła II