św. Serafin z Sarowa

Ogień Ducha Świętego

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Nakład wyczerpany!

Notka

Ogień Ducha Świętego to jedno z najważniejszych dzieł rosyjskiej duchowości. Stanowi zapis rozmowy, jaką ze św. Serafinem z Sarowa,
o którym mówi się, że jest dla prawosławia tym, czym św. Franciszek
z Asyżu dla chrześcijaństwa zachodniego, przeprowadził jego wierny uczeń Mikołaj Aleksandrowicz Motowiłow (1809-1879). Serafin w rozmowie wyłuszcza swą duchowość, którą można streścić jego własnymi słowami: "Celem życia chrześcijanina jest nabycie Ducha Świętego". Właśnie poprzez otwarcie się na Bożego Ducha człowiek może już na ziemi żyć jak w Królestwie Niebieskim. Słowa świętego Starca są niewyczerpaną skarbnicą przenikliwych duchowych refleksji. Odbija się w nich doświadczenie duchowe kilkudziesięciu lat życia w heroicznej ascezie i głębokiej modlitwie, jego słynna umiejętność "rozeznawania duchów", ale przede wszystkim pokora i świadomość, że mądrość i umiejętności człowieka nie znaczą wiele, że budować można tylko na tym, co jest darem Bożej Łaski.
Tekst Ognia Ducha Świętego poprzedza obszerny wstęp ks. Joanna Kołogriwowa, który przedstawia czytelnikowi drogę życia i duchowego rozwoju Świętego Starca z Sarowa.

Serafin z Sarowa - mnich, cudotwórca. Urodził się 19 lipca 1759 roku w Kursku. Mając siedemnaście lat udał się na pielgrzymkę do Kijowa, gdzie mnich Dosyfeusz błogosławił mu na wstąpienie do Pustelni Sarowskiej. Tam w 1788 roku został mnichem. W 1794 roku w poszukiwaniu samotności Serafin opuścił pustelnię i zamieszkał w odległej o kilka kilometrów celi. Powrócił do monasteru po szesnastu latach.
Serafin z Sarowa otrzymał od Boga dar przepowiadania przyszłości i uzdrawiania chorych. Ukazywała mu się Matka Boża. Z jego duchowych porad korzystało często do dwóch tysięcy pielgrzymów dziennie. Św. Serafin zmarł 2 stycznia 1833 roku. Pochowano go koło ściany ołtarzowej soboru Zaśnięcia Matki Bożej w Sarowie. Przy mogile starca jeszcze przez długie lata miały miejsce liczne, cudowne uzdrowienia. Został kanonizowany przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną 19 lipca 1903 roku. W okresie władzy radzieckiej jego relikwie znalazły się w leningradzkim Muzeum Religii i Ateizmu, skąd w 1991 roku, w uroczystej procesji powróciły do Diwiejewa. Jest jednym z najbardziej znanych rosyjskich świętych, a jego kult wykracza poza granice słowiańskiego prawosławia. Wierni modlą się do niego, prosząc o uzdrowienie z różnych chorób, szczególnie przy chorobach wewnętrznych, bólu nóg i w krzyżu. Jest też adresatem próśb o wygnanie złych mocy.
(na podstawie portalu cerkiew.pl)