Tadeusz Kałużny SCJ

Nowy Sobór Ogólnoprawosławny. Natura, historia przygotowań, tematyka

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Pozycja archiwalna.

Nie gwarantujemy, że zamówienie będzie mogło być zrealizowane.

Notka

Teologia prawosławna z upodobaniem podkreśla szczególne znaczenie soborów powszechnych w życiu Kościoła. Jednakże ta najważniejsza instancja Kościoła prawosławnego nie zaistniała faktycznie od dwunastu stuleci. Ostatni z soborów powszechnych, oficjalnie uznany przez Kościół prawosławny, odbył się w Nicei w 787 roku. W tym świetle niezwykle ważna i budząca zainteresowanie stała się w ostatnich dziesięcioleciach inicjatywa zwołania nowego Świętego i Wielkiego Soboru. Celem książki jest naukowa prezentacja natury, historii przygotowań i tematyki przyszłego soboru.

Fragment tekstu

TEMATY I PROBLEMY OTWARTE

Opracowanie szeregu projektów dokumentów dla przyszłego soboru nie zakończyło procesu soborowych przygotowań. Pomimo podjętych na tej drodze wysiłków nie udało się dotąd wypracować wspólnego stanowiska prawosławia w odniesieniu do niektórych zagadnień, zawartych w katalogu tematów Świętego i Wielkiego Soboru. Do uzgodnienia na forum ogólnoprawosławnym pozostały więc następujące tematy i problemy otwarte: diaspora prawosławna; autokefalia i sposób jej ogłoszenia; autonomia i sposób jej ogłoszenia; dyptychy.

1. Diaspora prawosławna

Fenomen diaspory prawosławnej pojawił się w sposób wyraźny na przełomie XIX i XX wieku, kiedy to liczne grupy chrześcijan prawosławnych - ze względów ekonomicznych lub politycznych - pozostawiały ojczyznę i emigrowały na tereny obce, gdzie dominowało inne wyznanie czy inna religia. W ten sposób powstały wspólnoty prawosławne w Europie Zachodniej, Ameryce, Australii i w Afryce.
Powstałe w diasporze wspólnoty prawosławne najczęściej zachowywały wierność dla swojego Kościoła macierzystego i podlegały nadal jego jurysdykcji. Kościoły macierzyste ze swej strony wyrażały żywe zainteresowanie sprawą organizacji kościelnej tychże wspólnot prawosławnych. Prowadziło to w rezultacie do powstania na tym samym terytorium czy w tym samym mieście różnych wspólnot prawosławnych z odrębną hierarchią, podlegającą ich macierzystym Kościołom. Sytuacja komplikowała się dodatkowo, gdy niektóre grupy emigrantów zrywały ze względów politycznych ze swoim Kościołem macierzystym i ustanawiały własną hierarchię i jurysdykcję. W ten sposób w niektórych krajach istnieje dziś podwójna hierarchia prawosławna wśród wiernych tej samej narodowości, pozostających niejednokrotnie względem siebie w antagonizmie ze względu na odrębne poglądy polityczne. Przykładem istnienia tego rodzaju sytuacji nakładania się na siebie różnych jurysdykcji prawosławnych jest Paryż.