Eleonora Trojan, Julian Piotrowski

Wędzenie tradycyjne

Kategoria  kuchnia, zdrowie

Wydawnictwo AA - Kraków
Cena 26.20 zł

ISBN 978-83-61060-30-7
waga 0.200 kg
nr kat. Rhema 24228

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Pozycja archiwalna.

Zadzwoń i zamów

Zamów przez e-mail

Nie gwarantujemy, że zamówienie będzie mogło być zrealizowane.


Pokaż koszyk

Notka

Pierwsze kiełbasy [...] były wyrabiane już przez ludzi pierwotnych, którzy do żołądka zwierzęcego wkładali inne wnętrzności upieczone nad ogniem. Być może szkocka potrawa haggis pochodzi od takich właśnie wyrobów. Grecy i Rzymianie rozwinęli sztukę robienia kiełbas. Niemcy, którzy twierdzą, że wymyślili kiełbasę, przyjęli prawdopodobnie przepis od Rzymian. Prawdziwymi artystami w tej dziedzinie są jednak Francuzi. Liczba i różnorodność gatunków kiełbas, które udało im się wymyślić przez lata, są doprawdy zdumiewające"(B).

Polskie osiągnięcia w tym zakresie są o wiele skromniejsze, ale już od XIV wieku w sztuce przetwórstwa mięs idziemy krok w krok z europejskimi tendencjami. Zawdzięczamy to głównie wzorom niemieckim, a później także wpływom włoskim i francuskim. "Na rynkach i jatkach można było nabyć mięso w różnej postaci - nie tylko świeże, ale również wędzone i solone. Najprawdopodobniej już od szesnastego wieku znano w Polsce zatapianie w tłuszczu i wędzenie"(C).

W Rocznikach Jan Długosz tak pisze o wędzeniu i soleniu mięs:
"Z Niepołomic udał się Król Władysław przez zwykłe miejsca postoju na Litwę i całą zimę spędził na polowaniu na dziczyznę. Z różnorakiej schwytanej na polowaniu dziczyzny, którą można spotkać na Litwie, nie zapomniał posłać każdej zimy całych sztuk dzików, a jeżeli groziło ciepło - solonych, przede wszystkim królowej Zofii, następnie arcybiskupom, biskupom, wojewodom i panom Królestwa Polskiego, również książętom śląskim, kapitule, magistrom i doktorom Uniwersytetu Krakowskiego oraz rajcom krakowskim"(D).

(B) Adrian Bailey, Philip Dowell, Elisabeth Lambert Ortiz, Helena Radecka. Wielka księga ingrediencji, przeł. Joanna Puchalska, Warszawa 1992.
(C) Kazimierz Mosźyński, Kultura ludowa Słowian, t.1. Warszawa 1967.
(D) Jan Długosz, Roczniki czyli kroniki stawnego Królestwa Polskiego, t. VII, Warszawa 1985.

 

Powrót