ks. Janusz Nagórny

Wytrwajcie w miłości mojej. Refleksja o Słowie Bożym Rok B

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Pozycja archiwalna.

Nie gwarantujemy, że zamówienie będzie mogło być zrealizowane.

Notka

Ks. prof. dr hab. Janusz Nagórny, profesor zwyczajny KUL - ur. l .01.1950 roku w Korczowie; po maturze wstąpił do WSD w Lublinie i w latach 1967-1973 studiował jednocześnie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim; święcenia kapłańskie przyjął 12.06.1973 roku, zostając kapłanem diecezji lubelskiej; od 1992 roku jest kapłanem diecezji zamojsko-lubaczowskiej. Od 1979 roku jest pracownikiem naukowo-dydaktycznym KUL; doktorat ("Etyka Przymierza Starego Testamentu") - 19.03.1980 rok; habilitacja ("Teologiczna interpretacja moralności Nowego Przymierza") - 13.10.1989 rok. Od roku 1990 jest kierownikiem Katedry Teologii Moralnej Szczegółowej, a jednocześnie - od roku 1992 - dyrektorem Instytutu Teologii Moralnej. Aktualny przewodniczący Zarządu Sekcji Polskich Teologów Moralistów (w 2001 roku wybrany na drugą 5-letnią kadencję). Do 2001 roku był członkiem Rady Naukowej przy Centralnej Komisji Egzaminacyjnej w MEN. Od roku 2002 jest członkiem zespołu humanistycznego Państwowej Komisji Akredytacyjnej, a od 2003 roku członkiem Centralnej Komisji do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych. Jest autorem kilku monografii, m.in.: "Posłannictwo chrześcijan w świecie" (Lublin 1997); "Ojczyzna. Na drogach do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000" (Lublin 2000); redaktorem (i współredaktorem) kilkunastu opracowań zbiorowych z zakresu teologii moralnej, w tym komentarza do encykliki "Evangelium vitae" wydanego na KUL-u. Autor kilkudziesięciu artykułów naukowych i popularnonaukowych poświęconych biblijnym przesłankom moralności chrześcijańskiej, moralności małżeńsko-rodzinnej i etyce seksualnej, bioetyce i etyce lekarskiej oraz moralności życia społecznego. Promotor 16 rozpraw doktorskich i 180 magisteriów. Uczestnik licznych sympozjów i spotkań naukowych, także poza granicami kraju. Znany i ceniony konferencjonista i rekolekcjonista, także kaznodzieja.

Spis treści

Wprowadzenie
Okres Adwentu i Bożego Narodzenia
I Niedziela Adwentu Oczekiwanie pełne nadziei
(Iz63,16b-17.19b; 64,3-7; l Kor 1,3-9; Mk 13,33-37)
II Niedziela Adwentu
Pociecha-tak, ale jaka? (Iz. 40,1-5.9-11; 2 P 3,8-14; Mk l,1-8)
III Niedziela Adwentu
Posłany, aby zaświadczyć o Światłości
(Iz61,l-2a.]0-ll;lTes5,16-24;J l,6-8.19-28)
W Niedziela Adwentu
Pielgrzymowanie przez wiarę
(2 Sm 7,l-5.8b-12.14a-16; Rz 16,25-27; Łk 1,26-38)
Boże Narodzenie - Msza św. Pasterka
Świat, w którym narodził się Jezus Chrystus
(Iz 9,1-3.5-6; Tt 2,11-14; Łk 2,1-14)
Boże Narodzenie - Msza św. w dzień
I. "Ogłosić [...] jako Dobrą Nowinę niezgłębione bogactwo Chrystusa" (Iz 62,11-12; Tt 3,4-7; Łk 2,15-20 albo Iz 52,7-10;
Hbr l, 1-6;J l, 1-18[1,1-5.9-14])
II. "Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło"
Święto Świętej Rodziny:Jezusa, Maryi i Józefa
I. Posłannictwo rodziny
(Syr 3,2-6.12-14; Kol 3,12-21; Łk 2,22-40[2,22.39-40])
II. "Przyszłość idzie przez rodzinę"
Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki
W nowy rok - pod opieką Bożej Rodzicielki
(Lb 6,22-27; Ga 4,4-7; Łk 2,16-21)
II Niedziela po Narodzeniu Pańskim
"Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce" (Syr24,l-2.8-12;Efl,3-6.15-18;J l,1-18[1,1-5.9-14])

Wstęp

(...) Słowo, które się stało Ciałem - nasz Pan, Jezus Chrystus -jest obecny w swoim Kościele. To On wciąż głosi Ewangelię, to On odsłania przed nami orędzie zbawienia. To Jego słowo jest "skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny", to ono jest "zdolne osądzić pragnienia i myśli serca" (por. Hbr 4,12). A jednak dla wypełnienia się misji zbawczej, która została powierzona Kościołowi, potrzebna jest posługa słowu Bożemu, potrzebna jest posługa Ewangelii.
Szczególne to powołanie kapłana - sługi słowa Bożego. Każdy z nas może powtórzyć za św. Pawłem: "Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!" (l Kor 9,16). Zaiste poważny to obowiązek i niekiedy obciąża nas nad miarę. Także dlatego, że w dzisiejszym świecie "kulturę słowa" zastąpiła "kultura obrazów" (lub nawet tylko "obrazków"). Słowa stały się jakby nazbyt miałkie, wiele z nich utraciło pierwotne znaczenie. Nie wolno nam jednak narzekać. Chrześcijaństwo jest "religią Słowa" i trzeba przełamywać wszelkie bariery, by nasza służba Słowu była skuteczna, jak skuteczne jest samo Słowo.
Kardynał John H. Newman powiedział kiedyś, że chrześcijanin powinien być zawsze gotowy na dwie rzeczy: na przyjęcie Komunii świętej i na śmierć. Kapłan zaś powinien być zawsze gotowy na jeszcze jedną rzecz: na wygłoszenie kazania. Powinien tak żyć słowem Bożym, by umiał także w sytuacji niespodziewanej wydobyć na światło dzienne bogactwo orędzia Ewangelii i całego Pisma Świętego. Każdy z nas zapewne doświadczył tego, jak niełatwe jest to zadanie i jak bardzo trzeba wtedy błagać Ducha Świętego o światło. W takich sytuacjach - i nie tylko w takich - potrzebne jest nam odwołanie się do własnych przemyśleń albo też szukanie inspiracji w tekstach przygotowanych przez innych.

Fragment tekstu

(...)
III niedziela Wielkiego Postu
"Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie"
Czytania: Wj 20,1-17 (20,1-3.7-8.12-17) l Kor l ,22-25 J 2,13-25
Wielki Post jest czasem, w którym jesteśmy wezwani do zastanowienia się nad naszym życiem, nad naszą wiarą, nad tym, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy. Żyjąc nazbyt pośpiesznie, coraz mniej - niestety - mamy czasu na takie przemyślenia. Wiele naszych błędnych zachowań, wiele naszych grzechów jest owocem naszej bezmyślności, braku zastanowienia się. Jest nam potrzebny jakiś rachunek sumienia, taki życiowy rachunek sumienia. A więc nie taki, który służy jedynie przygotowaniu się do sakramentu pokuty, lecz taki, który będzie pytaniem o cele i kierunki naszego życia, taki, w którym zastanowimy się nad sensem naszych najważniejszych spraw, ale też nad hierarchią wartości, która kieruje naszym życiem.
Wielu z nas to wezwanie do rachunku sumienia dość łatwo skojarzy z dzisiejszym pierwszym czytaniem z Księgi Wyjścia, które przypomina nam dziesięć przykazań Bożych. Przecież tak wiele rachunków sumienia - konkretnych pytań - zostało opracowanych wedle układu dziesięciu przykazań. Nie pójdziemy jednak, w naszym dzisiejszym rozważaniu, drogą tych konkretnych pytań z rachunku sumienia ani też nie będziemy analizowali poszczególnych przykazań Dekalogu (na to zresztą potrzeba byłoby znacznie więcej czasu), lecz zatrzymamy się na pierwszym przykazaniu Dekalogu, czyli na wezwaniu: "Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie".
Zanim jednak rozważymy sens tego przykazania warto jeszcze - choć przez chwilę - zastanowić się nad sensem prologu -wstępu do dziesięciu przykazań. Zanim Bóg dał ludziom przykazania, wyjaśnił im najpierw ich najgłębszy fundament: On jest, On chce być ich Bogiem i zachowywanie przykazań będzie potwierdzeniem, że ludzie rzeczywiście przyjmują Go jako "swojego" Boga. Ponadto Bóg najpierw wybawia, wyprowadza swój lud z niewoli egipskiej, a dopiero potem daje przykazania. Tak jakby chciał powiedzieć: Wyzwoliłem was z niewoli, ale jeśli chcecie pozostać naprawdę wolni, zachowujcie przykazania. Przykazania stoją więc na straży wolności, a nie są -jak wielu myśli - przeciwko ludzkiej wolności.
Dopiero na tym tle możemy lepiej odczytać sens pierwszego przykazania: "Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie". To jest nie tylko pierwsze przykazanie, to jest jednocześnie przykazanie, w którym zawierają się wszystkie pozostałe. Bo to przykazanie jest wezwaniem do opowiedzenia się za jedynym prawdziwym Bogiem, a tym samym odrzuceniem wszelkich bożków, odrzuceniem tego wszystkiego, co mogłoby w naszym życiu Boga przesłonić, co mogłoby zepchnąć Go na jakieś dalsze miejsce w naszym życiu. Bóg jest prawdziwie Bogiem naszego życia tylko wtedy, gdy jest na pierwszym miejscu.
Na straży tego pierwszeństwa Boga stoją wszystkie pozostałe przykazania. Wezwanie do szacunku dla imienia Bożego i do świętowania dnia świętego wskazują, że człowiek na co dzień i od święta wielbi Boga, modli się do Niego, szuka Jego obecności w życiu. Kiedy szanuje rodziców, dostrzega w nich ojcostwo samego Boga. Ale nawet swoich bliskich i krewnych nie może ubóstwić, nie może postawić na miejscu Boga, bo przecież sam Chrystus powiedział, że trzeba się wyrzec ojca i matki, by pójść za Nim. Nawet w miłości rodzinnej Bóg winien być na pierwszym miejscu.
A popatrzmy na inne przykazania. Kto szanuje życie, uznaje Boga za jedynego Pana życia. Właściwe odniesienie do naszej płciowości - do czego wzywa szóste przykazanie - zakazuje nam ubóstwienia seksu. Dla iluż to ludzi seks stał się współcześnie takim bożkiem, który przesłonił im zupełnie Boga prawdziwego?

Strona redakcyjna

Redaktor odpowiedzialny
ks. Piotr Kawałko

Projekt okładki
Andrzej Prokurat

Korekta
Redakcja
Skład DTP
Hanna Fijołek

Copyright by Ks. prof. Janusz Nagórny, Lublin 2003
Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej "Gaudium", Lublin 2003

Inprimatur
Za zgodą Kurii Metropolitalnej w Lublinie z dnia 10 stycznia 2003 r.
Nr 34/G1/2003
Bp dr Ryszard Karpiński, wikariusz generalny
Ks. lic. Piotr Nowak, notariusz

ISBN 85-88615-70-X

Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej "Gaudium"
20-075 Lublin, ul. Ogrodowa 12
tel. (0-prefiks-81) 743 73 08, faks 743 73 16
www.gaudium.pl, e-mail: wydawnictwo@gaudium.pl