o. Ludwik Kondor SVD

Wspomnienia Siostry Łucji z Fatimy -tom II

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Notka

Dom rodzinny, skrawek ziemi gdzie się urodziłam Tuliły mnie matczyne ramiona, Bóg wie ile przez ciebie cierpiałam A Ty się za mnie modliłaś żarliwie l choć życie mija, serce nie zapomina.
Byłaś matką i byłaś przewodniczką Mistrzynią i Panią, drzewem życia Wybrana przez Boga i z tobą zjednoczona W ciężkiej wspinaczce Na górę Odkupienia.
On wie czemu nas wybrał Skierował na nas swoje spojrzenie Strumienie łaski, światło życia Na stromej drodze na Swoją Kalwarię.
A teraz już w Niebie, patrzysz na Boga bez zasłony
Dostąpiwszy łaski spotkania z Nim
Dziękujesz za córkę, którą ci dał
l modlisz się za nią, by kiedyś zobaczyć ją w Niebie
Chciałam sama
Nieść krzyż, który on nam zesłał Ale Bóg chciał złączyć cię ze mną Tak jak niegdyś Cyrenejczyka.
W tym Dniu promieniejącym łaską i światłem Wątpliwość się rozwiała, nie zapomnij o mnie Do chwili kiedy Bóg zechce mnie zabrać Do ciebie, tam będą słodkie pocałunki i Wieczne uściski, w nieskończonej Boskiej światłości.
(Początek Szóstego Wspomnienia Siostry Łucji)

Fragment tekstu

(...)
12 - Wizyta wielkanocna
W Wielkim Tygodniu moje siostry miały do wykonania następujące prace: pobielenie domu w środku i na zewnątrz, czyszczenie i sprzątanie tak, aby w Niedzielę Wielkanocną, wszystko było doskonale przygotowane na przyjęcie Pana Zmartwychwstałego, w osobie Księdza Proboszcza, który w Jego Imieniu przychodził z życzeniami świątecznymi.
Kiedy Ksiądz Proboszcz wychodził z sąsiedniego domostwa i
zbliżał do nas, Ojciec zakładał na naszym dziedzińcu trzy petardy
na cześć Zmartwychwstania Pana Jezusa. Potem wracał biegiem do
domu, aby klęcząc z całą rodziną w sieni przyjąć wizytę wielkanocną,
ucałować krucyfiks i przyjąć Błogosławieństwo od Księdza Proboszcza,
który go udzielał w imieniu Pana Jezusa Zmartwychwstałego. Moim
obowiązkiem, jako najmłodszej, było ofiarowanie Księdzu daru
wielkanocnego. Był to baranek - wybrany spośród najlepszych -
Baranek Wielkanocny przystrojony wielką kokardą z jedwabnej
wstążki na szyi, ze spętanymi nogami, umieszczony w koszu z kwiatami.
Jeden z mężczyzn, który towarzyszył Księdzu zabierał go do wozu,
jadącego z tyłu. Ksiądz proboszcz kazał mi wkładać rękę do torby z
migdałami, którą niósł inny mężczyzna i brać tyle ile chcę. Ponieważ
miałam małą rękę, brałam mało. Dlatego Ksiądz kazał mi jeszcze raz
wkładać rękę do torby i napełniać kieszenie sukienki (dziewczynki do
ó lat nosiły sukienki; dopiero jak skończyły ó lat zaczynały nosić bluzki i spódnice - dlatego można zobaczyć Hiacyntę na niektórych
fotografiach w sukience, na innych w bluzce i spódnicy). Potem Ksiądz
Proboszcz kładł na stole kilka garści migdałów dla całej rodziny i
żegnał się, udzielając nam błogosławieństwa.(...)