Jerzy Wiesław Gogola OCD

Rady ewangeliczne - teologia - praktyka - formacja

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Nakład wyczerpany!

Notka

Dr hab. Jerzy Wiesław Gogola OCD, założyciel i dyrektor Karmelitańskiego Instytutu Duchowości, inicjator i redaktor serii wydawniczych "Formacja zakonna" oraz "Karmel żywy", kierownik Katedry Historii Duchowości na Papieskiej Akademii Teologicznej, wykładowca teologii duchowości systematycznej i szczegółowej na uczelniach w Warszawie i Krakowie, autor ośmiu książek, m. in.: Sekret świętej Teresy z Lisieux (1997), Kierownictwo duchowe (1999), Zasady wierności charyzmatowi Założyciela (2000), Teologia komunii z Bogiem (2001), Osoba i wspólnota (2002) oraz licznych artykułów z zakresu duchowości ogólnej i szczegółowej.
"Wybitną nowością pracy jest przedstawienie realizacji rad ewangelicznych na kanwie procesu życia duchowego. Bowiem życie duchowe, życie nadprzyrodzone jest życiem wypełnionym radami ewangelicznymi w świetle przenikającej wiary, nadziei i miłości. Tę prawdę Autor przypomina już przez zaproponowaną przez siebie kolejność omawiania rad ewangelicznych, która jest odzwierciedleniem kolejności cnót teologalnych.
Pozycja o. J. Gogoli stanowi wielkie wydarzenie na "rynku" teologii duchowości zakonnej. Treść tekstu, tematyka i problematyka, jest paląco aktualna i wychodzi naprzeciw wielkim zapotrzebowaniom osób konsekrowanych. Czytelnicy mogą zapoznać się z nowatorską teologią rad ewangelicznych, które są pełnym i znaczącym wyrazem ewangelicznego radykalizmu".
Fragmenty Słowa wstępnego

Fragment tekstu

(...)
Aktualne wyzwania
ze strony świata i Kościoła
dla ubóstwa konsekrowanego
O wielkich wyzwaniach obecnej chwili dla życia konsekrowanego mówi Jan Paweł II w posynodalnej adhortacji Vita consecrata (nn. 84-99). Dwa jej punkty dotyczą wyzwań dla ubóstwa (89-90). Na pierwszym miejscu wymieniona została "żądza posiadania", którą Ojciec Święty nazywa "prowokacją" dla życia zakonnego. Ona rodzi dalsze smutne konsekwencje: "lekceważenie potrzeb i cierpienia słabszych , zaniechanie "wszelkiej troski o zachowanie równowagi zasobów naturalnych" (89).
Nie będzie przesadą stwierdzenie, że ubóstwo jest tą radą która w obecnej sytuacji Kościoła i świata najlepiej określa autentyczność ducha ewangelicznego danego instytutu, i wspólnoty. Od jej praktykowania zależy jego żywotność postęp lub degradacja, owocność pełnionej w Kościele misji a może nawet być albo nie być danego instytutu 0becną sytuacje życia zakonnego z punktu widzenia ubóstwa można łatwiej zrozumieć na tle ogólnej sytuacji w świecie i w Kościele.(...)