Jan Grzybowski

Jan Długosz - Wielcy Ludzie Kościoła

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Pozycja archiwalna.

Nie gwarantujemy, że zamówienie będzie mogło być zrealizowane.

Notka

WIELCY LUDZIE KOŚCIOŁA
Seria "Wielcy ludzie Kościoła" wpisuje się w model poznawczy o dużej skuteczności oddziaływania. Nie ma w niej ram czasowych, skoro objęła i Tertu-liana i Karla Rahnera. Ogranicza ją instytucja Kościoła, wszakże wszechobecna w dawnych społeczeństwach europejskich i mająca odniesienie do wszystkich niemal dziedzin życia, a "ludzie Kościoła" należeli i należą do konkretnych społeczności i kultur. Na pytanie, czy seria ma objąć teologów i świętych, ludzi kształtujących myśl i postawy ortodoksyjne, czy też wejść w sferę organizacji, reform i przełamywania usankcjonowanych tradycją barier, twórcy serii opowiedzieli się za tą drugą formułą. (...) la otwartość na bardzo szeroko pojęty Kościół jest wartością serii, rokującą jej dużą poczytność i poznawczą
efektywność.
Prof. Jerzy Wyrozumski
Wśród milionów ludzi, którzy przeszli przez historię Kościoła, jest wielu takich, którzy na tej drodze odbili jakiś znaczniejszy ślad, pozostawili jakieś swoje dziedzictwo. Najczęściej w tej historii spostrzegamy tych, którzy pełnili role przewodników lub tych, których Kościół wyniósł na ołtarze. Oni z pewnością zasługują na uwagę, ale obok nich było wielu innych, których ślad pozostał niezatarty. Seria "Wielcy ludzie Kościoła", podjęta przez Wydawnictwo WAM, w kolejnych swych niewielkich tomikach przedstawia takich właśnie ludzi. Ludzi, których warto poznać, a których poznanie sprawia, że historia Kościoła staje się dla nas coraz bardziej bliska i żywa.
Ks. prof. Tomasz Jelonek
Jan Długosz jest powszechnie znany jako kronikarz wychwalający wielkość królestwa Jagiellonów. Był również kanonikiem krakowskim, z jego głosem liczyli się biskupi. Czym przysłużył się Kościołowi i państwu, poza "Rocznikami"?

Fragment tekstu

(...)
Żywot i czyny

Gdy w sławny "wtorków dzień apostolski", 15 lipa 1410 r. starły się ze sobą dwie armie, gdy w dymie i kurzu bitewnym rozstrzygał się los Europy, rozstrzygał się także los jej Kościoła. Widomym tego znakiem była pieśń rycerstwa polskiego, odpowiedź na pychę krzyżacką. Pieśń ta wzywała w potrzebie Bożej Matki, prosiła "usłysz głosy, napełń myśli człowiecze", pokornie błagała o odpuszczenie win i przypominała Adama, co siedzi "u Boga w wiecu". A wynik bitwy, jednej z najważniejszych bitew w historii ludzkości, przesądzić miał o zwycięstwie tych, których wiara odwoływała się do przebaczenia i miłości, tych, dla których Kościół był nie igraszką władzy, ale głosem sumienia.(...)