Jan Paweł II

Adhortacja Apostolska Ecclesia in Europa

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Pozycja archiwalna.

Nie gwarantujemy, że zamówienie będzie mogło być zrealizowane.

Spis treści

SPIS TREŚCI

Wprowadzenie

Rozdział I
Jezus Chrystus jest naszą nadzieją

Rozdział II
Ewangelia nadziei powierzona Kościołowi nowego tysiąclecia

Rozdział III
Głosić Ewangelię nadziei

Rozdział IV
Celebrować Ewangelię nadziei

Rozdział V
Służyć Ewangelii nadziei

Rozdział VI
Ewangelia nadziei dla nowej Europy

Zakończenie
Zawierzenie Maryi

Wstęp

(...)
Zgłębianie tematu nadziei stanowiło od samego początku główny cel Drugiego Zgromadzenia Specjalnego Synodu Biskupów poświęconego Europie. Jako ostatni z serii Synodów o charakterze kontynentalnym, obradujących w ramach przygotowań do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, miał on za cel przeanalizowanie sytuacji Kościoła w Europie i opracowanie wskazań dotyczących nowego głoszenia Ewangelii, co podkreśliłem zapowiadając publicznie jego zwołanie 23 czerwca 1996 r. na zakończenie Eucharystii sprawowanej na stadionie olimpijskim w Berlinie.
Zgromadzenie synodalne nie mogło nie podjąć, zweryfikować i rozwinąć kwestii wyłonionych podczas poprzedniego Synodu poświęconego Europie, który w roku 1991, wkrótce po upadku murów, obradował na
temat: "Abyśmy byli świadkami Chrystusa, który nas wyzwolił". To Pierwsze Zgromadzenie Specjalne dostrzegło pilną konieczność "nowej ewangelizacji" ze świadomością, że "Europa nie powinna dzisiaj tylko odwoływać się do swojej chrześcijańskiej przeszłości. Musi także nauczyć się znów kształtować swoją przyszłość w spotkaniu z Osobą i orędziem Jezusa Chrystusa".
Po dziewięciu latach przekonanie, że "pilnym zadaniem Kościoła jest ponowne głoszenie mieszkańcom Europy wyzwalającego posłania Ewangelii", powróciło z inspirującą mocą. Temat wybrany na nowe Zgromadzenie synodalne mówił o tym samym wyzwaniu w perspektywie nadziei. Chodziło zatem o to, by to orędzie nadziei głosić Europie, która - jak się zdawało - ją zagubiła.
(...)

Fragment tekstu

(...)
URZECZYWISTNIAĆ PRAWDZIWE OBLICZE KOŚCIOŁA
26.Niech cały Kościół w Europie przyjmie jako skierowane do niego nakaz i zachętę Chrystusa: opamiętaj się, nawróć się, "stań się czujny i umocnij resztę, która miała umrzeć" (Ap 3,2). Potrzeba ta wynika również z refleksji nad chwilą obecną: "Niepokojąca obojętność religijna tak wielu Europejczyków, znaczna liczba tych, którzy także na naszym kontynencie nie znają jeszcze Jezusa Chrystusa i Jego Kościoła, i nie zostali dotąd ochrzczeni, a także sekularyzacja szerokich rzesz chrześcijan, którzy myślą, podejmują decyzje i żyją tak, Ťjakby Chrystus nie istniałť - wszystko to nie gasi bynajmniej nadziei, ale sprawia, że staje się pokorniejsza i bardziej skłonna do zawierzenia jedynie Bogu. To z Jego miłosierdzia otrzymujemy łaskę i zadanie nawrócenia".
27. Mimo iż czasem, jak w ewangelicznej scenie uciszenia burzy (por. Mk 4,35-41; Łk 8,22-25), mogłoby się wydawać, że Chrystus śpi i pozostawił swą łódź na pastwę mocy wzburzonych fal, od Kościoła w Europie wymaga się, by zachowywał pewność, że Pan - poprzez dar swego Ducha jest zawsze obecny i działa w nim i w historii ludzkości. On kontynuuje swą misję w czasie, ustanawiając Kościół jako nurt nowego życia i znak nadziei dla ludzkości.
W klimacie, w którym łatwo ulec pokusie aktywiz-mu, również na płaszczyźnie duszpasterskiej, od chrześcijan Europy wymaga się, by żyjąc w głębokiej komunii ze Zmartwychwstałym, nie przestawali być Jego rzeczywistym objawieniem. Potrzeba wspólnot, które kontemplując i na-
Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźnieniu
We wczesnym Kościele kapłani nakładali surowe pokuty. Teraz już tak nie jest. Kapłan albo wyznaczy określone modlitwy do odmówienia, albo poprosi o wykonanie jakiegoś dobrego uczynku. Niedogodność czy wyrzeczenie związane z pokutą są mało adekwatne do zła, jakie wyrządziły moje grzechy. Powinienem także sam podejmować dodatkową pokutę i akty zaparcia się siebie, aby umocnić duszę przeciwko podobnym pokusom w przyszłości.
Po wyznaniu grzechów, spowiedź zazwyczaj kończy się słowami: "Żałuję za te i za wszystkie grzechy mojego życia". Następnie kapłan wyznacza mi pokutę i prosi o uczynienie aktu skruchy. (Dobrze jest znać na pamięć dłuższy akt żalu doskonałego, jeśli nie, można posłużyć się krótszym: "Panie Jezu, Synu Boży, zmiłuj się nade mną grzesznikiem".) Potem słucham słów pociechy i przebaczenia wypowiadanych przez kapłana. Powie mi on, że Bóg mi przebacza i że znów jestem pojednany z Kościołem, który został zraniony przez moje grzechy, ale który przez miłosierdzie, przykład i modlitwę chce mnie doprowadzić do nawrócenia.
(...)
l

Strona redakcyjna

Redakcja techniczna: Ewa Czyżowska
Łamanie: Joanna Łazarów
Copyright by Libreria Editrice Vaticana, 2003
ISBN 83-7221-907-9
Wydawnictwo "M" ul. Łukasiewicza l, 31-429 Kraków
tel. (012) 61-77-590 dz. handlowy (012) 61-77-591, 61-77-592
www.wydm.pl e-mail: wydm@wydm.pl
KAI
01-015 Warszawa, Skwer Kard. S. Wyszyńskiego 9 tel.: (48 22) 838-80-61, 635-77-18
Druk: Pracownia AA s.c.
31-101 Kraków pl. Na Groblach 5