bp Stefan Cichy (red.)

Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii. Zasady i wskazania

Do każdej przesyłki
dołączamy prezent!

Pozycja archiwalna.

Nie gwarantujemy, że zamówienie będzie mogło być zrealizowane.

Wstęp

(...)
1. W trosce o ożywienie i podkreślenie znaczenia liturgii, która "jest szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i zarazem jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc'", Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów zwraca uwagę na konieczność zachowania także innych różnorodnych form chrześcijańskiej pobożności ludowej, które - zgodnie z nauką Soboru Watykańskiego II - stanowią owocny wkład w życie Kościoła w zjednoczeniu z Chrystusem.
W następstwie soborowej odnowy liturgicznej stan chrześcijańskiej pobożności ludowej w różnych krajach i na podłożu różnych tradycji lokalnych jest bardzo zróżnicowany. Zauważyć też można postawy sprzeczne ze sobą, jak np.: jawne i pochopne likwidowanie form pobożności odziedziczonej z przeszłości, pozostawiające po niej niczym niezastąpioną pustkę; uporczywe przywiązanie do form niedoskonałych lub nawet błędnych dla właściwej pobożności, które oddalają od prawdziwego objawienia biblijnego i konkurują z szafarstwem sakramentów; nieusprawiedliwione krytyki pobożności prostego ludu w imię "czystości" wiary; żądania zachowania bogactwa pobożności ludowej jako wyrazu głębokiego i dojrzałego wyczucia wiernych w konkretnym środowisku i czasie; konieczność oczyszczania tej pobożności z dwuznaczności i niebezpieczeństwa synkretyzmu; ożywianie pobożności ludowej jako wyraz sprzeciwu i reakcja na kulturę technologiczno-pragmatyczną oraz utylitaryzm ekonomiczny; zanik zainteresowania pobożnością ludową, wynikający z ideologii sekularyzmu i agresywnej, wrogiej dla niej działalności "sekt".
Poruszony tu problem powinien być przedmiotem stałej uwagi biskupów, prezbiterów i diakonów, duszpasterzy i teologów, którym winno leżeć na sercu zarówno życie liturgiczne wiernych, jak i troska o właściwą pobożność ludową.(...)

Fragment tekstu

(...)
Modlitwy wstawiennicze za zmarłych
WIARA w ZMARTWYCHWSTANIE UMARŁYCH
248. "W obliczu śmierci najwyraźniej ujawnia się tajemnica ludzkiego istnienia". Ale wiara w Chrystusa zamienia tę tajemnicę w pewność życia wiecznego. On sam powiedział, że został posłany przez Ojca, bo "tak (...) Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne" (J 3,16). I dalej: "To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym" (J 6,40). To dlatego w wyznaniu wiary nicejsko-konstantynopolitańskim Kościół wyraża swoją wiarę w życie wieczne: "l oczekuję wskrzeszenia umarłych i życia wiecznego w przyszłym świecie".
Opierając się na słowie Bożym, Kościół mocno wierzy i ma mocną nadzieję, "że jak Chrystus prawdziwie zmartwychwstał i żyje na zawsze, tak również sprawiedliwi po śmierci będą żyć na zawsze z Chrystusem Zmartwychwstałym".
249. Wiara w zmartwychwstanie umarłych, podstawowa prawda objawienia chrześcijańskiego, zakłada szczególne rozumienie nieuniknionego i tajemniczego wydarzenia śmierci.
Śmierć jest końcem naszego życia ziemskiego, ale "nie naszego istnienia", bo dusza jest nieśmiertelna. "Czas jest miarą naszego życia; w jego biegu zmieniamy się i starzejemy. Jak w przypadku wszystkich istot żyjących na ziemi, śmierć jawi się jako normalny koniec życia".
(...)