Nie wydaje się to możliwe. Nie wiemy nic (Pascal) i mądrość nakłania nas do wątpienia o wszystkim.
A jednak powątpiewanie jest tak obce naszemu umysłowi, że absolutnie wątpić jest dla nas niemożliwe, ponieważ ten, kto wątpi, potwierdza co najmniej jeden pewnik: fakt, "że wątpi", nie mówiąc już o wszystkich innych pewnikach, zakładanych w jego życiu praktycznym.
Zapewne, nie każde poznanie jest dla nas jednakowo przejrzyste. Na przykład trudno jest nam pojąć, kim jesteśmy. Nasza inteligencja jest ograniczona. Każdy byt zachowuje swą tajemnicę, której rąbka możemy uchylić tylko poprzez poznanie relacji, jakie zachodzą pomiędzy różnymi bytami oraz między nimi a nami.
Lecz i takie poznanie jest nie do pogardzenia. Jeśli nawet nie wyczerpuje sedna spraw i osób, pozwala nam wniknąć w autentyczną komunię z tym, co dla nich wewnętrzne. Tajemnica poznania odsyła nas do tajemnicy miłości. W języku hebrajskim istnieje jedno określenie oznaczające: poślubienie i poznanie.
Warto podkreślić, że w ten sposób dochodzimy do najnowszych wniosków nauki. Współcześni uczeni przyznają, że wewnętrzna struktura materii nie została jeszcze do końca odkryta. Stwierdzają jednak wyraźnie, że dzięki modelom statystycznym, można odkryć, przynajmniej częściowo, stałe cechy i prawa, które powoli odkrywają nam swą tajemnicę.
Mimo, iż człowiek musi z pokorą uznać ograniczoność nauki, to jednak błędem byłoby powątpiewanie w zdolność jego umysłu do poznawania prawdy w każdej dziedzinie. Umysł ludzki bowiem posiada coś wspólnego, jakieś tajemnicze pokrewieństwo, z innymi bytami. Dzięki swej inteligencji, człowiek może doznawać jednej z największych radości życia: smakowania w Prawdzie poprzez poznawanie rzeczywistości. "Na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo Prawdzie... Prawda was wyzwoli" (J 18,38; 8, 32).