"Wierzę w Ducha Świętego..." Wyznanie takie nie jest przedmiotem naukowych dociekań czy dowodzenia ani też czymś, czym można dowolnie manipulować w obrębie jakiegoś systemu. Nie jest to jedna spośród wielu otaczających nas rzeczy, jedno z wielu istniejących na świecie nieznanych zjawisk. Mamy tu do czynienia z tajemnicą wiary związaną z Bogiem, gdyż należy ona do Boga, do Ojca i Jego Syna, Jezusa Chrystusa: jest to łaska stojąca u podstaw naszego życia, ponieważ dzięki łasce należymy do Boga, poruszamy się w Nim i jesteśmy (por. Dz 17,28).Toteż gdy deklaruję swą wiarę w Ducha Świę-tego, to stwierdzam, że wierzę w Niego i ufam w Jego moc, gdyż to On mi uprzednio zaufał, obdarzając mnie wiarą.
Potwierdzam w ten sposób słowami pochodzącymi sprzed wieków, że Duch Święty jest wzniosłym i ukrytym, niewidzialnym i pełnym blasku źródłem rzeczywistości łaski, która zalicza się do tajemnicy Boga. Ów Duch jest Kimś zachwycającym i godnym miłości, zawsze szlachetnym i delikatnym przyjacielem człowieka. Gdy mówię, że w Niego wierzę, to przeciwstawiam się duchom nieczystym (bezosobowe siły kosmiczne lub demony, które wydają się opanowywać ziemię). Ów Duch jest Tym, który objawia się przez stworzenie i działa w historii ludzkości. W szczególny sposób objawił się On w ludzie Przymierza (Izrael), a nade wszystko - w Jezusie Chrystusie. Idąc dalej tym tokiem rozumowania, chrześcijanie ośmielili się powiedzieć, że Duch Chrystusa jest Trzecią Osobą Boską i stanowi pełnię Trójcy Świętej wraz z Ojcem i Synem.
Najstarsze z wyznań wiary, tzw. Symbol apostolski, stwierdza, że Duch Święty działa i jest obecny w świętym Kościele powszechnym, w świętych obcowaniu, w grzechów odpuszczeniu, ciała zmartwychwstaniu i w żywocie wiecznym. Jego atrybutami są: wspólnota, przebaczenie i życie. Symbol wiary z soborów Nicejskiego (325) i Konstantynopolitańskiego (381) uroczyście ogłasza wiarę Kościoła dodając, że Duch Święty jest Panem i Ożywicielem, który od Ojca pochodzi (rzymscy katolicy dołączyli do tego: "i od Syna"), który z Ojcem i Synem odbiera uwielbienie i chwałę, i który mówił przez proroków. Tak oto Kościół wyznaje, że Duch Święty należy do tajemnicy Boga (w uwielbieniu i chwale), wiążąc Go w specjalny sposób z historią zbawienia (mówił przez proroków) i z przekazywaniem życia (jest On Panem i Ożywicielem).
Te właśnie zagadnienia porusza niniejsza książka, która ma być wyznaniem wiary oraz refleksją nad Duchem Świętym w perspektywie biblijnej. Jest to wyznanie wiary radosnej i pełnej zachwytu, gdyż doświadczenie Ducha Bożego jako daru Chrystusa, jako wolności wypełnionej miłością i obcowania świętych - ludzi uświęconych przez Boga - budzi taką radość i zachwyt, że chciałoby się śpiewać. Jest to refleksja, która ma nam pomóc w lepszym poznaniu tego, w co wierzymy. Nie jest ona zwyczajną medytacją, czystym hymnem uwielbienia, ale raczej teologicznym ćwiczeniem. Stąd potrzeba pewnego wysiłku, aby tę refleksję zrozumieć. Dokonuje się ona w perspektywie biblijnej, gdyż w historii zbawienia, i to wyraźniej niż w wyznaniu wiary już głoszonej i wyznawanej przez Kościół, widoczny jest rozwój wiary.
Książka składa się z czterech części. Część pierwsza: Stary Testament i doświadczenie Izraela; część druga: Życie i Pascha Jezusa oraz narodziny Kościoła i jego znaczenie; część trzecia: Wielcy świadkowie Nowego Testamentu: Paweł, Łukasz i Jan; część czwarta: Refleksja nad nauczaniem, teologią i doświadczeniem mistycznym.