Jedną z najgłośniejszych publikacji dotyczących analizy starzejącej się cywilizacji europejskiej jest książka Oswalda Spenglera pt. Der Untergang des Abendlandes (Zmierzch Zachodu), opublikowana w 1918 r. Autor prezentuje w niej pogląd, że dzieje powszechne są powtarzającym się następstwem kolejnych kultur. Ich rozwój i upadek można traktować jak rozwój organizmów żywych: mają swoją młodość, wiek dojrzały, starość i śmierć.
Mówiąc o kulturach, które są jak żywy organizm, Spen-gler wyróżnia jednocześnie trzy rodzaje dusz, które je ożywiają: magiczna, apollińska i faustyczna.
W kulturze o duszy magicznej człowiek stanowi część przyrody i społeczności. Jego istnienie jest bezwiedne, poddane prawom zbiorowości, rytmom kosmicznym.
Dusza apollińska była duszą kultury antycznej. Jest ona konkretna, rzeczowa, nastawiona na otaczający ją świat, zmysłowa i zatopiona w cielesności, brak jej samowiedzy, wewnętrznego rozdarcia, dramatyzmu.