Jesteśmy stworzeni do życia. A jednak, stwierdza autor, żadna duchowość nie jest godna człowieka, jeśli nie traktuje śmierci na serio, jeśli jej nie włączajako aktywnej części każdego ludzkiego istnienia.
Istnieje śmierć końcowa, ten ostatni punkt zamykający ludzkie życie. Ale istnieje też, być może przede wszystkim, ciężar śmierci codziennej: chore ciało, które niszczy ważne dla nas plany, miłość, która wydawała się coraz mocniejsza, a która stopniowo słabnie, niezliczone zwolnienia z pracy, które skazują na brak poczucia bezpieczeństwa i łamią egzystencję osobistą i rodzinną, przerażające statystyki samobójstw ludzi młodych: jakiż to ból codziennego istnienia sprawia, że śmierć końcowa wydaje się bardziej atrakcyjna czy bardziej możliwa niż decyzja o tym, aby żyć?
Chrześcijanie wyznają, że Jezus Chrystus jest Żyjącym, że ma zdolność otwierania grobów. To zwycięstwo nad śmiercią nie kryje w sobie jednak żadnej magii, która poza śmiercią i niezależnie od niej leczyłaby z bólu istnienia i uśmierzała lęki. Jezus miał odwagę, by zstąpić do grobu. Idący za Nim chrześcijanie niosą nadzieję, kiedy z głębin swoich śmierci dają świadectwo o życiu, z głębin swojej niewoli powstają i dalej ruszają w drogę.
Remi Parcnt, redemptorysta, jest profesorem mianowanym na Wydziale Teologii Uniwersytetu u> Montrealu. Zajmuje się przede wszystkim czlowiekiem-chrześcijaninem, Kościołem i poslugami w Kościele. Od ponad piętnastu lat częściowo mieszka w malej wspólnocie razem z pewnym malżeństwem i paroma osobami niepelnospraumymi umy-slowo.