Historia życia każdego człowieka zależy od warunków, wśród których człowiek wzrasta, rozwija się i działa, oraz od jego uzdolnień i wychowania. Poważne wydarzenia czy szczególne wypadki dziejowe ujawniają niekiedy bogactwo lub ubóstwo osobowości zaangażowanych w nie ludzi.
Gdyby nie dążenie narodu do pełnej suwerenności i wolności, a zwłaszcza wydarzenia lat osiemdziesiątych, ksiądz Jerzy Popiełuszko prawdopodobnie pozostałby jednym z wielu gorliwie pracujących kapłanów, jego działalność zaś zamknęłaby się w granicach archidiecezji warszawskiej. Ksiądz Jerzy wytrwale dążył do kapłaństwa: trudne warunki domowe, słabe zdrowie, przeszkody stawiane przez niektórych ludzi, pobór do wojska po wstąpieniu do seminarium duchownego, wszystko to przezwyciężał pogodnie, z cichą stanowczością. Kapłaństwo swoje zawsze głęboko cenił jako wielką łaskę, którą obdarzył go Bóg.
Po święceniach, mimo kłopotów ze zdrowiem, pracował z wielkim oddaniem. Skierowany do parafii Świętego Stanisława Kostki w Warszawie otrzymał mniejszy niż koledzy wymiar pracy katechetycznej, natomiast Kuria Biskupia powierzyła mu duszpasterstwo pielęgniarek. W tej właśnie pracy ujawniły się jego zdolności duszpasterskie, głównie siła przyciągania ludzi. Wkrótce skupili się wokół księdza Jerzego studenci Akademii Medycznej i młodzi lekarze. Czym ich pociągał? Nie uzdolnieniami wodzowskimi, nie kaznodziejstwem, nie specjalnymi metodami, lecz swoją osobowością: oddaniem się człowiekowi, głęboką uczciwością, ukochaniem Boga.
W perspektywie kapłańskiej posługi należy widzieć i oceniać patriotyczną działalność księdza Jerzego. Zwrócił na to uwagę Ojciec Święty Jan Paweł II podczas swej czwartej pielgrzymki do Ojczyzny w homilii wygłoszonej we Włocławku: "Jest to przedziwne miejsce (...) Włocławek - które nosi w sobie ten przedziwny zapis w naszym stuleciu, który jest jak gdyby odpowiedzią na tamten zapis całej cywilizacji nienawiści, śmierci, całej cywilizacji śmierci. Zapis cywilizacji życia, życia przez śmierć, tak jak Chrystus, tak jak serce Boże. Jego ostatnim jakby świadkiem, świadkiem tego zapisu jest właśnie ksiądz Jerzy. Nie wolno go traktować - niech Bóg broni (...) tylko o tyle, o ile służył pewnej sprawie w porządku politycznym, chociaż była to sprawa do głębi etyczna. Trzeba go widzieć i czytać w całej prawdzie jego życia. Trzeba go czytać od strony tego wewnętrznego człowieka, o którego prosi Apostoł w Liście do Efezjan.