(...)
Pozbawiony miłości
Dobry wieczór Mamo,
Dobry wieczór Tato,
Nie bardzo ładne to moje ostatnie świadectwo, zupełna klęska z matematyki i zaledwie tróją z francuskiego. Nie jesteście ze mnie dumni, macie rację, ja też jestem rozczarowany. Ale na litość, nie myślcie, że się nie starałem. Gdybyście wiedzieli, ile energii poświęcam, żeby mi się powiodło, a jednak to mi się nie udaje. Kocham was i nie chcę przyczyniać wam troski. Czasami nie mam ochoty do nauki, szukam motywacji lub jakiegoś ciekawego powodu, żeby to ciągnąć dalej, i tu właśnie nie mogę się obejść bez waszej pomocy. Niestety, otrzymuję raczej karę niż zachętę.
Czemu zabraniacie mi wychodzić w sobotę wieczorem, zapraszać kolegów do domu, czy dlatego, że nie zdałem egzaminu? Tak bardzo chciałbym jakiejś pociechy, żeby się podnieść na duchu. Niestety, dostają mi się słowa raczej twarde. To jest tak, jakbym poniósł podwójną porażkę. Czy naprawdę myślicie, że wyrzucę z siebie natychmiast cały materiał? Czy nie jesteście przekonani, że robię wszystko, żebym mógł być z siebie dumny?
A więc dlaczego mnie karzecie?
To jest podwójnie trudne, znaleźć sobie motywację, kiedy spada na człowieka grad wyrzutów.
Kocham was!
Och, ile razy mam wam to powtarzać? Zachęta z waszej strony jest dla mnie o wiele ważniejsza niż groźba pozbawienia mnie nagrody. Tak mnie boli, kiedy was rozczarowuję; gdy patrzę wtedy na was, nie potrzebuję już żadnej innej kary, aby przekonać się do większej pilności w pracy.