"Ten grzmot płynący nad Warszawą, Granatów plusk i kaszel salw, To niebo, które ogniem krwawi, Różowiąc świtem broni stal, Wichurą rozwiej dookolną, Nike! - i szumem skrzydeł graj! Z tej burzy niby piorun - wolność Rozświetli innym sierpniem kraj!"
(Sierpień 1944, autor nieznany)
Sześćdziesiąt lat temu, l sierpnia 1944 r., w okupowanej, umęczonej stolicy Polski wybuchło Powstanie. Ten zbrojny, niezwykle bohaterski zryw warszawiaków zapisał się w historii II wojny światowej jako piękne świadectwo miłości Ojczyzny i obrony zagrożonych wartości. Dla ratowania wolności, honoru i godności człowieka powstańcy położyli na szale własne życie. Woleli zginąć, niż trwać bezczynnie w oczekiwaniu na wojenne wypadki. Wicepremier rządu Rzeczypospolitej Jan Stanisław Jankowski, podejmujący decyzje wraz z dowództwem AK, przyczyny wybuchu Powstania przedstawił następująco: "My tu nie mamy wyboru. »Burza« [kryptonim akcji] nie jest w Warszawie czymś odosobnionym, to jest ogniwo w długim łańcuchu, który zaczął się we wrześniu. Walki w mieście wybuchną, czy my tego chcemy, czy nie. Za dzień, dwa lub trzy Warszawa będzie na pierwszej linii frontu. Nie wiem, może Niemcy wycofają się od razu, może dojdzie do walk ulicznych, jak w Stalingradzie. Czy pan sobie wyobraża, że nasza dysząca żądzą odwetu młodzież, którą myśmy szkolili od lat, sposobili do tej chwili, daliśmy jej broń do ręki, będzie się biernie przyglądała albo da się Niemcom bez oporu wywieźć do Rzeszy? Jeśli my nie damy sygnału do walki, ubiegną nas w tym komuniści, ludzie wtedy rzeczywiście uwierzą, że chcieliśmy stać z bronią u nogi (...)".