Te dni Powstania, mimo ciągłego zagrożenia śmiercią, nie wywołały w nas zniechęcenia. Nie zjawiły się żal ani gorycz. Przeciwnie, w miarę jak słabły nasze siły, wzmagała się zawziętość i wola zwycięstwa, za każdą cenę. Kto wie, może to była obawa przed tym, że tyle przelanej krwi, tyle ofiar życia i cierpień - może pójść na marne?
Wiem jednak, że bohaterstwo uczestników Powstania Warszawskiego to nie był kaprys czy nagłe olśnienie. Myśmy do Powstania podchodzili z wielką powagą. Poświęcenie w walce o wolność Ojczyzny było dla nas wręcz nakazem wewnętrznym. Myślę, że każdy z nas, kto przeżył ten czas, zachował go w pamięci na resztę życia. Innym - coraz częściej trudno to zro-
Krystyna Klimczok "Mrówka"
Niestety, jest nas coraz mniej - odchodzą do tamtego "lepszego świata" lub rozjechali się gdzieś daleko. Jeszcze parę lat - i nasze Powstanie zupełnie "wygaśnie". Zostanie Warszawa odbudowana i coraz piękniejsza.
Irena Dzienniak-Różewska "Jasna", "Dzitka"