(...)
1. ZAŁOŻENIE OPUS DEI. W czasie rekolekcji, 2 października 1928 roku, ks. Escriva widzi - takiego określenia używa - to, czego Bóg od niego oczekuje. Widzi, że Bóg chce, aby poświęcił wszystkie swoje siły czemuś, co stanie się Opus Dei. Żeby nakłaniał ludzi z różnych środowisk, poczynając od intelektualistów, do odpowiedzi na specyficzne powołanie, polegające na uświęcaniu się i prowadzeniu apostolatu pośród świata oraz na wykonywaniu pracy zawodowej bez zmiany stanu.
Od tej chwili ks. Escriva zabiera się do pracy, nie zaniedbując żadnego ze swoich wcześniejszych obowiązków. Nie dysponuje żadnymi środkami finansowymi, ma wszakże "dwadzieścia sześć lat, Łaskę Bożą i dobry humor". Potrzebną siłę będzie czerpał od "nieuleczalnie chorych, biedaków zapomnianych przez wszystkich, dzieci porzuconych i niechodzących do szkoły, rodzin bez dachu nad głową, bez ciepła i miłości". Właśnie w takich środowiskach zajmuje się osobiście każdego roku tysiącami dusz. Prowadzi także rozległy apostolat korespondencyjny wśród różnych środowisk oraz wśród księży.
Wkrótce po tym, jak napisał, że do Opus Dei nie będą dopuszczane kobiety, "nawet dla żartu", 14 lutego 1930 roku, Bóg pozwala mu zrozumieć, że posłannictwo uświęcania pośrodku świata mogą realizować także kobiety. Od tej pory do Opus Dei
należą zarówno mężczyźni, jak i kobiety, ożywieni tym samym duchem.
Początkowo ta "apostolska praca" nie ma nawet nazwy. Pewnego dnia przyjaciel pyta ks. Josemarię: "Co słychać z tym dziełem Bożym?" W ten sposób rodzi się nazwa: Dzieło Boże, Opus Dei, operatio Dei, praca Boża, praca zawodowa przemieniona w modlitwę we wszystkich zakątkach świata.
2. ROZWÓJ DZIAŁALNOŚCI APOSTOLSKIEJ.
Założyciel prowadzi działalność apostolską, gdzie tylko może: w szpitalach, kaplicach, biurach, na uniwersytetach itd. Pojawiają się pierwsze powołania, chociaż dusze "wymykają się jak węgorze". Pod koniec 1933 roku zostaje otwarta "Academia DYA" (od pierwszych liter słów Prawo i Architektura, Derecho y Arąuitectura], pierwsze wspólne dzieło Opus Dei. Niezliczone trudności finansowe nie gaszą apostolskiego zapału ks. Escrivy. W następnym roku Akademia przenosi się do większych pomieszczeń. Powstaje także dom studencki. Wszystko to zostanie zburzone w czasie wojny domowej, której jeden z pierwszych krwawych epizodów rozegrał się w bezpośrednim sąsiedztwie, w cuartel de la Montańa.
Prześladowania religijne zmuszają Założyciela do ukrywania się i ustawicznej zmiany kryjówek, a w końcu, w marcu 1937 roku, do schronienia się w poselstwie Hondurasu. Jednak ostatecznie postanawia on opuścić poselstwo i z narażeniem życia wznowić pracę apostolską.(...)