Ruch narodowy w Polsce, czyli szeroko pojęta endecja wraz L jej przybudówkami i grupami rozłamowymi, jest odmianą kierunku nacjonalistycznego. .Obek-nie w Polsce" kierunek ten, mimo szerokich -przemian "w dżiedzinie"-świadomości -społecznej oraz w naukach humanistycznych, jakie nastąpiły po 1489 r., nie za- -wsze jest właściwie rozumiany i oceniany. Język publicystyczny i,polityczny niejednokrotnie gości tam, gdzie w sposób suchy powinny być relacjonowane wyniki badań opartych na źródłach. Pośrednim dowodem takiej tezy są będące obec-nie w obiegu wydania "niektórych podręczników historii doktryn politycznych. Wertując te publikacje, trzeba stwierdzić, że albo pomijają one zagadnienie nacjonalizmu, albo też relacjonują go w sposób niepełny, nie dbając o właściwe proporcje miedzy jego poszczególnymi elementami składowymi, które nadają mu dopiero ostateczny kształt, przesądzając o jakości gatunkowej konkretnego nurtu i wyrażającej go partii politycznej. W branych w tej chwili pod uwagę publikacjach "nacjonalizm" bywa umieszczany w towarzystwie takich Haseł jak "darwi-nizm społeczny" czy "rasizm". W rozdziale poświęconym doktrynom nacjonali-stycznym są omawiane np. poglądy Artura de Gobineau, Houstona Stewarda Chamberiaina, Fryderyka Nietzschego czy innych, natomiast z reguły brak tam takich autorytetów, jak św. Tomasa z Akwinu oraz nazwisk innych przedstawicieli myśli chrześcijańskiej, których ideami chcieli się kierować teoretycy tych odmian nacjonalizmu, które starały się opierać swoje poglądy na wartościach głoszonych przez Kościół. Tak wiec z większości omówień nurtu nacjonalistycznego (narodowego) wynikają upraszczające zagadnienie sugestie odnoszące się do jego charakteru i obowiązujących tam wartości.