Żyj emy w czasach, w których oczywistością stała się potrzeba nieustannego doskonalenia umiejętności zawodowych. Odnosi się to zwłaszcza do ludzi związanych z procesem wychowania. Nauczyciele, pedagodzy, psycholodzy i inni wychowawcy uczestniczą w kursach specjalizacyjnych, studiach podyplomowych, treningach komunikacji międzyludzkiej, w szkoleniach z zakresu profilaktyki i terapii uzależnień. Wiele propozycji w tym względzie oferują coraz liczniejsze ośrodki doskonalenia nauczycieli. Naukowcy prowadzą badania na temat różnych aspektów wychowania w oparciu o coraz doskonalsze metody. Formalnie rzecz biorąc, jeszcze nigdy wychowawcy nie dysponowali tak wszechstronną wiedzą i tak różnorodnymi umiejętnościami psychopedagogicz-nymi jak obecnie.
Wszystko to powinno owocować coraz większymi sukcesami w nauczaniu i wychowaniu młodego pokolenia. Tymczasem rzeczywistość jest zupełnie inna. Na progu XXI wieku obserwujemy wyraźny kryzys wychowawców i wychowania. Rodzice, nauczyciele i inni wychowawcy doświadczają coraz większych i coraz boleśniejszych niepowodzeń. Trudno jest im ukazywać dzieciom i młodzieży najbardziej nawet podstawowe prawdy o człowieku i o kryteriach ludzkiej dojrzałości. Trudno jest obecnie ludziom dorosłym zachwycić wychowanków szlachetnymi ideałami i perspektywą rozwoju. Trudno chronić nastolatków przed uzależnieniami, demoralizacją i przestępczością. Dochodzi nawet do tego, że coraz częściej dzieci stosują przemoc wobec własnych rodziców, a uczniowie znęcają się w szkole nad nauczycielami.