(...)
Wbrew pozorom jakość komunikacji wychowawczej nie zależy jedynie czy głównie od wiedzy na temat kompetencji i barier w komunikacji interpersonalnej oraz od posiadania technicznej sprawności w kontaktowaniu się z drugim człowiekiem. Podejmowanie rozmów wychowawczych z dziećmi i młodzieżą w sposób kompetentny i odpowiedzialny wymaga dysponowania o wiele większym zasobem wiedzy i umiejętności. Wymaga najpierw pogłębionej i krytycznej znajomości dorobku nauk o człowieku, a zwłaszcza antropologii, teologii, filozofii, psychologii, socjologii, etyki i pedagogiki, aby wychowawca mógł rzeczywiście rozumieć samego siebie oraz tych, którym chce pomagać w rozwoju. Wymaga także odwoływania się do optymalnego wzorca komunikacji wychowawczej oraz nauczenia się trudnej sztuki trafnego Posługiwania się empatią i asertywnością w dialogu pedagogicznym. Wymaga wreszcie umiejętności trafnego doboru tematyki, Języka i argumentów w rozmowach ze współczesnymi wychowan-kami którzy są dziećmi naszych czasów i którzy często w zupeł-nie inny sposób odnoszą się do siebie i świata niż ich rodzice czy inni wychowawcy.