Jezus nie zadawala się udzielaniem prostych odpowiedzi tym, którzy nie rozumieją Jego postępowania. Tak bardzo chciałby również ich otworzyć na łaskę królestwa. Łaska ta ofiarowana jest wszystkim, nawet potwarcom. Usilnie stara sią więc ich oświecić, wyjaśniając im swoją postawę. W tym celu odwołuje się do gatunku literackiego, który szczególnie sobie upodobał-przypowieści. Za pomocą obrazów usiłuje wprowadzić swych słuchaczy w tajemnice królestwa.
Jeśli można mówić o stylu nauczania charakterystycznym dla Jezusa, odnajdziemy go w przypowieściach. Oczywiście, nie jest On twórcą tego gatunku literackiego, lecz wzniósł go na niedościgły poziom doskonałości. Parabola ewangeliczna łączy zarazem przezroczystość i głębię. Można długo i uczenie dyskutować na temat tego, co w każdej z nich pochodzi od Jezusa, a co nie. Nie zmienia to faktu, że rozbrzmiewa tu głos szczególny, jedyny. Zasadnicze rysy opowiadania mogły zostać zaczerpnięte z tej lub innej tradycji ludowej, mogły być również podreruszowane przez pierwsze wspólnoty chrześcijan w celach dydaktycznych, zgodnie z potrzebami danej chwili.