(...)
45. Jaka jest skuteczność stosowania zasad szariatu? Czy kodeksy karne przewidują, na przykład, kary wymieniane w przepisach szariatu?
Niewiele krajów w świecie islamskim, jak Arabia Saudyjska i Iran (oraz Afganistan pod rządami talibów), stara się wprowadzić wymagania szariatu w całości. Arabia nie ma nawet konstytucji i głosi, że tout court stanowi ją Koran. Natomiast większość państw islamskich wprowadziła jedynie część szariatu, i to zasadniczo tę, która określa prawa rodzinne.
Często konstytucje państw powielają unormowania europejskie, dostosowane jednak do sytuacji islamskiej. Wywołuje to reakcje środowisk radykalnych czy też tych, które opowiadają się za całkowitym wprowadzeniem prawa islamskiego. W Egipcie w ostatnich trzydziestu latach konstytucja była modyfikowana dwa razy po to, by maksymalnie dostosować ją do wymagań szariatu. Po raz pierwszy ogłoszono, że "szariat stanowi podstawowe źródło konstytucji", a za drugim razem, że jest on "jedynym źródłem konstytucji". Mija się to jednak z prawdą; gdy analizuje się poszczególne artykuły konstytucji, widać, jak wiele z nich odbiega od szariatu. Chrześcijanie na przykład, podobnie jak inni obywatele, pełnią służbę wojskową, a nie płacą za nią - jak to było w zwyczaju do połowy ubiegłego stulecia - podatku poglównego od mężczyzn, zwanego dżizja ani podatku charadż od ziemi.
Wiele nakazów islamskich nie zostało wprowadzonych zbyt szczęśliwie. Na przykład, jeżeli rozważymy kanoniczne kary koraniczne, znane pod pojęciem
hudud', to stwierdzimy, że większość dzisiejszych państw islamskich pomija je z powodu ich surowości, zastępując je karami wiezienia, kaucjami pieniężnymi lub chłostą. Skazani na hudud są sprawcy kradzieży, porwania, cudzołóstwa, nierządu, fałszywego świadectwa i spożywania alkoholu. Niektóre kraje dodają do tego odstępstwo od wiary.
Kary kanoniczne natomiast przewidują odcięcie ręki złodziejom, ręki i stopy dla porywaczy, sto uderzeń trzciną dla cudzołożników, ukamienowanie dla uprawiających nierząd, ukrzyżowanie dla apostatów. W wielu przypadkach sędzia nie bierze pod uwagę wartości skradzionej rzeczy, co mogłoby wpłynąć na orzeczenie obcięcia ręki, a w innych uznaje za łagodzącą okoliczność to, że winny popełnil przestępstwo, ponieważ państwo przechodzi recesję ekonomiczną albo że był wykorzystywany przez pracodawcę. Jak widać, zawsze istnieje możliwość uniknięcia sankcji koranicznych nawet wtedy, gdy za przestępstwa są przewidziane kodeksem kary.
(...)