(...)
PANIE, NIE MAM CZŁOWIEKA
Trzydzieści osiem lat leżał blisko cudownego źródła. Trzydzieści osiem lat spoglądał z zazdrością na tych, którzy wychodzili z niego uzdrowieni. Jego dramat polegał na tym, że nie miał przyjaciela, nie było życzliwego człowieka, który pomógłby mu w dotarciu na czas do uzdrawiającej wody. Ciągle inni go uprzedzali.
Jezus zatrzymał się przy nim i postawił dziwne pytanie: Czy chcesz być zdrowym? Innymi słowy, czy jeszcze czekasz na uzdrowienie. Czy tak długie kalectwo nie zamknęło cię zgorzknieniem na łaskę cudownego odzyskania zdrowia? A kiedy w odpowiedzi usłyszał: Panie, nie mam człowieka. Jezus wydał polecenie: "Wstań, weź swoje łoże i chodź". Ewangelista notuje: "Natychmiast wyzdrowiał ów człowiek, wziął swoje łoże i chodził" (J 5,6-9).
Cud został dokonany w szabat, co przyczyniło się do wzrostu niechęci faryzeuszy do Chrystusa, którzy zarzucali Mu naruszenie prawa szabatu, a dla ludzi dobrej woli był kolejnym znakiem Jego Boskiej mocy. Jezus ukazał, że Jego słowo jest jak cudotwórcza woda "Owczej Sadzawki", zwanej po hebrajsku Betesda. Jego słowo jest źródłem mocy, jest samą mocą. Wystarczy zanurzenie w Jego słowie, by natychmiast odzyskać zdrowie.
Rzecz znamienna, że Jezus nie wymagał wiary od tego chorego. Wystarczyło Mu jedynie pragnienie zdrowia, jakie wypełniało jego serce. Bóg odpowiada na pragnienia, które ubogacają człowieka.