(...)
Problem pedagogiki pastoralnej jako zadanie wymagające rozwiązania pojawia się w polskiej literaturze teologicznej nieregularnie. Pierwszym, który wskazał na potrzebę pedagogiki pastoralnej jako przedmiotu istniejącego w ramach szeroko rozbudowanej koncepcji teologii/eklezjologii pastoralnej, będącej "przedmiotem badań i wykładów na instytutach pastoralnych względnie specjalistycznych sekcjach wyższych kursów teologii", był Sługa Boży, ks. Franciszek Blachnicki.
Dokonał on podziału teologii/eklezjologii pastoralnej na część ogólną i szczegółową. W części pierwszej należałoby podjąć zagadnienie "zasad teologicznych urzeczywistniania się Kościoła jako całości oraz analizy sytuacji Kościoła we współczesnym świecie, wraz z wynikającymi z tej analizy imperatywami działania Kościoła". Tu, poza wstępem metodologicznym, umieścił teologię duszpasterstwa, kairologię oraz prakseologię pastoralną. W ramach tej ostatniej pedagogika pastoralna występuje obok strategii Kościoła, czyli nauki o imperatywach i planach jego działania w świecie współczesnym oraz organizacji i planowania działania pasterskiego na szczeblu diecezjalnym. Zadanie pedagogiki pastoralnej określił jako "wskazywanie metod owocnego i skutecznego realizowania założeń i planów pasterskich w oparciu o prawa rozwoju osoby i wspólnoty ludzkiej i osiągnięcia współczesnej pedagogiki". Przypisanie poszczególnych przedmiotów, podobnie tak w części ogólnej, jak szczegółowej, jest poddane idei wspólnoty, która stanowi w tym podziale "wewnętrzna zasadę określającą treść i zakres oraz sposób ujęcia poszczególnych, wyodrębnionych dziedzin".
W części szczegółowej za podstawę podziału przyjęto "sposób urzeczywistniania się Kościoła", a mianowicie: na płaszczyźnie znaku, w życiu jednostkowym oraz we wspólnocie. W dziale pierwszym części szczegółowej liturgika pastoralna i homiletyka są tymi przedmiotami, których treść pozwoli zrozumieć w jaki sposób Kościół buduje się w świecie współczesnym.