(...)
Adam Jarząbek
Zarys antropologii pneumatologicznej
Wydawać by się mogło, że w dwudziestowiecznej teologii niewiele pozostało tematów mało poznanych, nie do końca opracowanych. Okazuje się jednak, że wiele rozwiązań jest jeszcze niewystarczających, a wiele kwestii jeszcze do zbadania. Natomiast wiele spośród dotychczas zbudowanych misternie teorii trzeba gruntownie przebudować i nadać im adekwatną formę do obecnych czasów.
Jednym z najbardziej zapomnianych i słabo opracowanych zagadnień teologicznych jest nauka o więzi człowieka z Duchem Świętym, nazywana też pneumatologiczną antropologią. Łączenie tych dwóch dziedzin nie jest czymś zupełnie niezwykłym, bowiem już Ojcowie Kościoła pierwszych wieków zwracali uwagę na więź człowieka z Duchem Świętym. Pneumatologiczne aspekty chrześcijańskiej antropologii niewątpliwie znajdują się dopiero w początkowym stadium systematycznego opracowywania. Jednak coraz większe zainteresowanie, jakim cieszy się ta problematyka, świadczy o konieczności dokonywania pogłębionych badań nad tym wymiarem pneumatologii i antropologii. Na potrzebę takich badań wskazuje wielu teologów. Wśród tych, którzy szczególnie twórczo zajęli się pneumatologią, znajduje się Yves Congar. Jego nauka dotycząca pneumatologicznej antropologii, będzie stanowiła punkt wyjścia, jak i odniesienia do rozważań na temat zamieszkiwania Ducha Świętego w człowieku. Zagadnieniu więzi człowieka z Duchem Świętym poświęcają też sporo miejsca W. Kasper, J. Moltmann, J. J. O'Donnell, W. Hryniewicz, W. Łosski i inni.
Jednym z podstawowych założeń pneumatologii, a więc również pneumatologicznej antropologii, jest odniesienie chrystologiczne.