(...)
1. LITANIA LORETAŃSKA
"Cześć Maryi, cześć i chwała, Pannie Świętej cześć."
1. W oprawie majowej przyrody łatwiej jest czcić Matkę Najświętszą. Wszędzie śpiewa się ku Jej czci litanię i pieśni, a przecież z pewnymi różnicami: zależnie od panoramy geograficzno-przyrodniczej.
Niech zachętą do lepszej frekwencji będą rozważania nad Litanią Loretańską.
Wśród majowych pieśni ku czci Maryi rozbrzmiewa też i Litania Loretańska. Potocznie przez litanię rozumie się długie, monotonne wyliczanie, wymienianie czegoś, długi spis, rejestr. Stąd nie zawsze właściwie pojmuje się litanię jako modlitwę. W znaczeniu religijnym litania to prośba, modlitwa błagalna, złożona z błagalnych inwokacji do Boga, Chrystusa, Matki Bożej lub Świętych, z powtarzającą się prośbą o wstawiennictwo i opiekę. Historia litanii to historia ludzkiej modlitwy.
Ponieważ człowiek poszukuje w swoim utrapieniu wstawiennictwa, dlatego wzywa, apeluje do Boga, posługując się bogatym zestawem nazw, tytułów, czy też poszukując wstawiennictwa świętych. Dlatego w Psałterzu można znaleźć psalm 136, posiadający charakter litanijny, a św. Paweł zaleca Tymoteuszowi, aby: "Prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia odprawiane były za wszystkich ludzi" (Tm 2, 1).
W pierwotnej liturgii Kościoła litania jest modlitwą przeproszenia, aktem skruchy. Do IX wieku w rzymskiej liturgii mszalnej występuje tzw. litania mszalna. Wyodrębniły się też formy litanii jako błagań i wezwań śpiewanych w czasie procesji. To podwójne znaczenie słowa litania: modlitwy i procesji - trwało do XII wieku. Później wyraźnie rozróżniono procesję jako błagalny pochód oraz litanię jako modlitwę błagalną o wyraźnie skrystalizowanym kształcie literackim.