(...)
Przeglądając teksty Nowego Testamentu, jesteśmy zaskoczeni różnorodnością sposobów, w jakich mówi się tam o zmartwychwstaniu Jezusa. Ta różnorodność świadczy o tym, że zmartwychwstanie przenikało do wszystkich przejawów życia chrześcijańskiego: przepowiadania, kultu, życia wspólnotowego, wyborów moralnych. Pierwotne wspólnoty chrześcijańskie pojmowały Jezusa i siebie przez odniesienie do zmartwychwstania. W świetle tej wiary odczytywały swoje dzieje i dokonywały wyborów.
Z racji wielkości i niezwykłości tego wydarzenia, Nowy Testament wiele razy mówi o zmartwychwstaniu Jezusa, ale czyni to zawsze z pokorą i dyskretnie. Tym samym uczy nas zatrzymania się na progu tajemnicy. Człowiek wierzący nie powinien uprawiać niepotrzebnego fantazjowania. Wystarczy, że wie, iż cała rzeczywistość ludzka jest wezwana do życia -tak jak Chrystus.
Oczywiście, już pierwsi chrześcijanie stawiali sobie wiele pytań dotyczących zmartwychwstania. Nie brakowało wśród nich oporu i nieporozumień, a także prób umieszczenia nowości zmartwychwstania w znanych schematach własnych nurtów religijnych, kulturowych i filozoficznych. Wierzący z Koryntu oddychali na przykład kulturą, która ułatwiała im wiarę w nieśmiertelność duszy, ale ta sama kultura - mająca skłonność do spirytualizmu i do lekceważenia tego wszystkiego, co wiązało się z materią - utrudniała im przyjęcie wiary w zmartwychwstanie ciał.