(...)
I. BYĆ CZŁOWIEKIEM WIARY I DIALOGU
1. DRAMAT WIARY ABRAHAMA
Pierwotna postać wiary w sensie biblijnym wyrażona została najbardziej dobitnie w opisie dziejów Abrahama. Boży nakaz wyjścia z ziemi rodzimej nie odsłania celu tego wyjścia. Cel ten pozostaje znany samemu Bogu, który obiecuje, iż ukaże wędrowcy kraj danej przez siebie obietnicy. Pojęcie wiary wiąże się nierozerwalnie z pojęciem obietnicy. Prawda obietnicy nie odsłania się do końca. Abraham jest prototypem każdego człowieka wierzącego i ufającego Bożemu słowu. Musi on pytać wciąż na nowo, dokąd prowadzi jego wędrówka. Nie zawsze znajduje właściwą drogę. Gubi się i błądzi. Odkrywanie sensu obietnicy dokonuje się pośród poszukiwań i rozczarowań. Wierzyć to być w drodze, niosąc zdumiewającą i niezrozumiałą często obietnicę Boga. Apostoł Paweł napisał o Abrahamie, iż "wbrew nadziei uwierzył nadziei" (Rz 4, 18). Wiara jest nieodłączna od nadziei. Trzeba zawierzyć nadziei, gdyż ona "nie sprawia zawodu" (Rz 5,5).