Podczas gdy twoje dziecko najmniejszym kosztem próbuje sprostać nowym, bardzo wymagającym warunkom otaczającego świata, ty możesz mieć odczucie, że stajesz wobec nieoczekiwanego: wobec bardzo ci bliskiego dorosłego, który jest niedojrzały i nieproduktywny. I zachodzisz w głowę: Jak mogę pomóc komuś, kto zachowuje się tak, jakby nie wydoroślał?
Niektórym młodym dorosłym nic się nie udaje, ponieważ gniewają się na rodziców i podświadomie próbują ich zranić. Psychologowie nazywają tego typu zachowanie bierną agresją. Inni młodzi ludzie nie odnoszą sukcesów na studiach ani w pracy, ponieważ po prostu nie posiadają dostatecznej wiedzy i umiejętności, by sprostać wymaganiom. Dla jeszcze innych istotną przeszkodą w usamodzielnieniu się są problemy z emocjami. W takich przypadkach często postawa dorosłych dzieci manifestuje się oczekiwaniem, że mama i tata ufundują im część życia.
Bądźcie jednak dobrej myśli! To nieprawda, że młodzi dorośli nie chcą się usamodzielnić. Tak naprawdę chcą rady, zachęty i wsparcia, ale od tych osób, przed którymi mogą się odkryć i którym ufają. Jeżeli my, rodzice, chcemy służyć im jako mentorzy, musimy usunąć bariery wzniesione w przeszłości, a następnie zrezygnować z pozycji osób wszystkowiedzących. Dzielmy się naszymi obserwacjami, przemyśleniami, doświadczeniami, a nie dogmatami. Jeśli nasze dzieci ujrzą w nas mądrych pomocników, a nie kontrolerów, to bardziej będą się liczyć z naszymi opiniami i wskazówkami.
Ważne jest również, byście nie dali się złapać w dwie śmiertelne pułapki grożące rodzicom: autorytaryzm albo permisywizm. Jeżeli jesteście w stanie ich uniknąć, a zarazem odrzucić negatywne uczucia - wasze dziecko szybciej osiągnie dojrzałość i niezależność. Postarajcie się stworzyć w domu atmosferę tak ciepłą, zachęcającą i wspierającą, jak to tylko możliwe. Uczyńcie z waszego domu miejsce powstawania pięknych wspomnień - dla wszystkich, którzy w nim przebywają.