(...)
Bezsilne reguły
Rozpowszechnione jest przekonanie, że tzw. konflikty nauki i wiary są wynikiem metodologicznej niekompetencji. Dochodzi do nich tylko wtedy, gdy przedstawiciele nauki i teologii nie przestrzegają reguł metodologicznych i wkraczają na obce sobie obszary. Przekonanie to wspiera się na doktrynie izolacjonizmu metodologicznego, wedle którego metodologiczne reguły, ustalające odrębność metod nauki i teologii, wystarczają do rozwiązania wszystkich merytorycznych kwestii pogranicza; a jeśli mimo to zdarzają się spięcia i nieporozumienia, to są one owocem postaw, czyli "złej" intencji uczestników debaty.
Choć korzenie izolacjonizmu metodologicznego sięgają głęboko w historię, to jednak popularny stał się on w dobie pozytywizmu. W połowie lat 90. XIX wieku we Francji toczyła się polemika, która zaowocowała serią artykułów na temat bankructwa nauki. Początkowo nie były to teksty skupione na problematyce epistemologicznej; raczęj chodziło w nich o pokazanie, że nauka nie jest w stanie rozwiązać pewnych problemów. Przykładowo, F. Brunettere w głośnym tekście Apres une visite au Vałican argumentował, że nauki przyrodnicze nie tylko nie zdusiły "tajemnicy", lecz okazały się niezdolne do jej wyjaśnienia. Nauki przyrodnicze skutecznie rozwiązują pewne szczegółowe zagadnienia, ale nie są w stanie postawić jedynie ważnych kwestii, dotyczących m.in. początku człowieka i jego przyszłego przeznaczenia.