(...)
Miewamy wiele oporów powstrzymujących nas przed wypowiadaniem się na temat miłości. Wystarczy zresztą przejrzeć u fryzjera kilka czasopism, by odczuć żywe pragnienie nieużywania przez dłuższy czas słowa "miłość". W równej mierze jednak należy się obawiać "euforycznego nieporozumienia" ', które nierealnie i przesadnie sprowadza rzeczywistość, jaką jest miłość, wyłącznie do "bezinteresowności". W każdym razie takie wątpliwości pozostają raczej w zakresie upodobań i impresji. Dopiero po ich przezwyciężeniu stajemy wobec prawdziwej trudności, tzn. wobec przemożnej niewymierności przedmiotu. Czy chodzi tu w ogóle przedmiot? Czy słowu "miłość" odpowiada jednolity choćby w pewnej mierze obszar znaczeniowy, czy raczej niejako archipelag bardzo różnych znaczeń, między którymi nie ma żadnego uchwytnego związku? Czy to, co produkty przemysłu rozrywkowego nazywają "miłością", a co Stendhal w swym słynnym eseju nazywa amour physique, ma coś wspólnego z cnotą teologalną, którą z reguły wymienia się razem z wiarą i nadzieją? A czy to, o czym mowa w Uczcie Platona, nie jest czymś z gruntu innym?