Mechtylda z Magdeburga (ok, 1210 - ok, 1297). Mając 12 lat, po raz pierwszy "została pozdrowiona przez Ducha Świętego". W wieku ok. 20 lat, idąc za wezwaniem Bożej miłości, opuściła dom rodzinny i udała się do Magdeburga, gdzie żyła wiele lat jako beginka, Przez 30 lat Mechtylda ukrywała swoje cudowne przeżycia. Pod wpływem swych objawień odważnie napominała możnych świeckich i duchownych, spotykały ją ataki, podejrzenia i oszczerstwa. Z polecenia spowiednika Henryka z Halle, spisała swoje duchowe przeżycia w latach 1250-1280. Pod koniec życia Mechtylda, opuściła Magdeburg i schroniła się w klasztorze cysterek w Helfcie, gdzie powstała ostatnia, siódma księga jej mistycznych przeżyć, Powszechnie czczona we wspólnocie klasztornej, niewidoma, zmarła w podeszłym wieku około roku 1294.
Cieszę się, że muszę kochać Tego, który mnie kocha, i bardzo pragnę tego, by kochać Go ponad życie, bez miary i bez ustanku. Ciesz się, duszo moja, bo twoje Życie umarło z miłości za ciebie! i kochaj Go tak mocno, abyś potrafiła umrzeć dla Niego; wówczas będziesz płonąć nieustannie w sposób nieugaszony jak żywa iskra w wielkim ogniu dostojnego majestatu.
Fragment tekstu (1,28)