(...)
Do Ziemi Świętej pielgrzymujemy przede wszystkim dlatego, ponieważ żyje ona w nas własnym życiem. Każdy chrześcijanin nosi w sobie swój obraz Nazaretu i Betlejem, Kany Galilejskiej i Jeziora Genezaret, góry Tabor i Jerozolimy oraz tylu innych miejsc, o których od dzieciństwa słyszymy w kościele, w domu rodzinnym i na lekcjach religii. U części chrześcijan stopniowo coraz większa wiedza o miejscach świętych przeradza się w coraz większe zainteresowanie i ciekawość. Natomiast ci, którzy sięgają po Pismo święte i prowadzą głębsze życie religijne, odczuwają dotkliwy głód zobaczenia Ziemi Świętej. Skoro bowiem to,
o czym czytamy na kartach Starego i Nowego Testamentu, jest silnie osadzone w realiach geograficznych i topograficznych, zatem potrzeba stąpania śladami biblijnych bohaterów wiary, a także Zbawiciela, Jego Matki
i apostołów, staje się coraz bardziej przemożna.
Pielgrzymowanie do Ziemi Świętej jest na ogół owocem starannie przemyślanej i powoli dojrzewającej decyzji, która, ma korzenie w zakamarkach człowieczej duszy. Wielu chrześcijan latami o tym myśli i długo do takiej podróży się przygotowuje. W grę wchodzą nie tylko marzenia i pragnienia, lecz i możliwości finansowe. Zdarzają się osoby, dla których jest to pod każdym względem podróż ich życia.