Niebiosa otwarte - Rozważania do Ewangelii na dni powszednie Tom II
Francesco Dario Palmisano
wstęp:
(...)
KAŻDEGO DNIA GŁOŚCIE MOJĄ EWANGELIĘ
Wolter pisał, że "święta elokwencja jest jak szpada Karola Wielkiego: długa i płaska!", a dwa wieki później teolog Yves Congar zauważył, że "pomimo trzydziestu tysięcy niedzielnych kazań wciąż jeszcze są we Francji ludzie, którzy wierzą w Boga ". Skąd się bierze tak powszechne powątpiewanie w skuteczność świętego oratorstwa? I jak powinno dzisiaj wyglądać kazanie? Odpowiem na powyższe pytania, dołączając do niniejszego wstępu artykuł ks. Silvio Sassiego opublikowany w czasopiśmie "Vita Pastorale" w 1995 roku, jak również przytaczając opinie innych autorów piszących na temat sztuki komunikacji.
Ferdinando Camon w 1995 roku na łamach pewnego turyńskiego dziennika zauważył, że kupujący dziś gazetę czyni to nie dlatego, "żeby dowiedzieć się, co wydarzyło się innym, których nawet nie zna i z którymi nigdy nie będzie miał do czynienia, lecz aby dowiedzieć się, co zdarzyło się jemu samemu, aby porównać swoją opinię z poglądami upowszechnianymi przez media ". Zdaje się, że jesteśmy na dobrym tropie: słuchający kazań chce "dowiedzieć się, co zdarzyło się jemu samemu" w odniesieniu do Chrystusa i pośrednio także do drugich. Tymczasem często słyszy kaznodzieję, który rozwodzi się na inne tematy albo po prostu plecie trzy po trzy.
Na jeszcze inny problem zwrócił uwagę Mark Twain w takim oto na wpół żartobliwym opowiadaniu: "Pewnego dnia poszedłem do kościoła, aby wysłuchać kaznodziei. Po dziesięciu minutach jego przemowy postanowiłem dać mu pięćdziesiąt dolarów. Po kolejnych dziesięciu pomyślałem, że wystarczy dwadzieścia, ale kiedy kazanie przeciągnęło się do pół godziny, zdecydowałem się dać mu dziesięć dolarów. Gdy jednak kazanie znacznie przekroczyło pól godziny, wziąłem dwa dolary z tacki i wyszedłem z kościoła ". Oto kolejna przyczyna fiaska chrześcijańskiego przepowiadania.