Syndrom opuszczonego gniazda - poszukiwanie na nowo własnej tożsamości
Verena Kast
fragment tekstu:
(...)
Zgadzanie się i pozostawianie
"Czy problemy związane z opuszczaniem domu przez dzieci są problemami kobiet?" Takie pytanie na ogół pojawia się w publikacjach poświęconych tej tematyce. "W pewnym sensie tak" - brzmi odpowiedź. "Mężczyźni radzą sobie z takimi sytuacjami dużo lepiej. Bardziej są pochłonięci życiem zawodowym, mniej czasu poświęcają swoim dzieciom".
Ogólnie znany jest problem matek, które oddają się wyłącznie wychowywaniu dzieci. Zwykle przeżywają one duże trudności w związku z opuszczeniem domu przez dzieci. Tracą wtedy sens życia. Reaguj ą bardziej depresyjnie na odejście swych pociech, niż kobiety, które realizowały się także poza macierzyństwem. Opuszczanie domu przez dzieci to problem. Rodzą się wątpliwości: Czy pojawia się on dlatego, że kobiety nie mają żadnego zawodu, innej ważnej treści życia? A co z matkami, które wykonuj ą zajmujący zawód, a mimo to boleśnie przeżywają rozstanie z dziećmi? Co z mężczyznami, którzy tak samo bardzo cierpią, kiedy dzieci wychodzą z domu?
Zatem problem związany z opuszczaniem domu przez dorastające dzieci dotyczy nie tylko kobiet. Ponieważ to jednak matki z reguły całkowicie poświęcają się relacjom ze swoimi dziećmi, to wygaśnięcie tego zaangażowania związane z ich odejściem staje się centralnym konfliktem, który może prowadzić do kryzysów i w końcu do powstania zupełnie nowych jakości.
Wciąż musimy się angażować i wciąż na nowo pozostawiać to, w co zaangażowaliśmy się. Jest to trudne. Musimy nauczyć się tak pozostawiać rzeczy, by nie czuć się okradzionym, by mieć odwagę znów się zaangażować, chociaż wiemy, że ono będzie wymagało również umiejętności pozostawienia rzeczy.