(...)
CHRYSTOLOGIA ŚWIĘTEGO ŁUKASZA
Jeżeli chcemy zrozumieć myśli świętego Łukasza, zadajemy sobie pytanie, za kogo uważa on Jezusa i znajdujemy wtedy wiele informacji. Łukasz bierze z tradycji to, co już jest znane, nie przypisując szczególnej wartości niektórym fragmentom. U Marka możemy na przykład zauważyć chrystologię, która odnosi się do pojęcia Syna Bożego, u Mateusza wyraźnie podkreśla się, że Jezus jest synem Dawida, wypełnieniem wszystkich obietnic proroków. Wyjątkowość chrystologii Łukasza zawiera się w tym, że bierze on wszystkie tytuły dotyczące osoby Jezusa z tradycji, uważając przy tym na sposób ich przekazywania w odniesieniu do objawienia w Jezusie Chrystusie. Pojęcie ewangelii u Łukasza mało różni się od pojęcia, które mamy u Marka i Mateusza. U Łukasza jest to przede wszystkim zapowiedź, przesłanie, radosna nowina, opowieść o tym, co się wydarzyło. Łukasz nie zaczyna opisu, tak jak Marek (ewangelia o Jezusie Chrystusie...) albo Mateusz (rodowód Jezusa Chrystusa). Przed oczyma jego nie jest najpierw rzecz, którą trzeba przekazać, lecz własna intencja. Dlatego wstęp stanowi słowo o tym, że wszystko zdarzyło się na naszych oczach. Łukasz jest świadomy historyczności zdarzenia. Do jakiegoś stopnia należy do przeszłości i wyraźnie artykułuje rozdział pomiędzy minionym i współczesnym. To co się wydarzyło, można poświadczyć w sposobie opowiadania czy odczuwania. O tym opowie wedle Łukasza życie Jezusa, Męka i Śmierć, Zmartwychwstanie, które są wydarzeniami z przeszłości. Wedle tego Łukasz jest przede wszystkim historykiem, tym, który pisze historię w aspekcie działania Bożego, w ludzkiej historii, w postaci i dziele Jezusa Chrystusa. On w świetle tego, co się wydarzyło, szkicuje postać i dzieło. Jezus jest w niebie, a tu, na ziemi jest dzieło Jego i Ducha Świętego, wspólnota wierzących, Kościół. Jezus jest w niebie, a my na ziemi, żyjemy w epoce Ducha Świętego, Kościoła, który zaczął swoją drogę w dniu zesłania Ducha Świętego.
(...)