(...)
Wezwanie do dialogu miłości
Sakramenty są darem miłości Bożej. Ale jak każdy dar Boży, niosą one z sobą zobowiązujący apel. Człowiek zostaje w nich ubogacony wewnętrznie, wyniesiony w swym człowieczeństwie, ale fakt ten stawia też określone wymagania. Sakramentu nie należy pojmować jako "mechanicznego" urządzenia, dzięki któremu po dokonaniu wyznaczonej czynności rytualnej osiąga się niechybnie określony skutek. Jest to spotkanie z Chrystusem niosące wezwanie i apel do wyjścia Mu naprzeciw. Chrystus przychodzi do człowieka z miłością i oczekuje od niego wzajemnej miłości.
Sakrament stanowi uchwytny zmysłowo znak umożliwiający prowadzenie z Bogiem dialogu duchowego. Podnosi to rolę przyjmującego sakrament człowieka i znaczenie jego osobistej postawy. Dialog wymaga zainteresowania, troski, odpowiedniej postawy duchowej. Im lepsza jest dyspozycja, tym dialog bliższy i owocniejszy dla tego, który oczekuje daru. W dialogu sakramentalnym objawia się Chrystus w bogactwie swego człowieczeństwa, by włączyć człowieka do pracy nad kształtowaniem w sobie człowieka na wzór Chrystusa, czyli postępowania na drodze do pełni świętości.
Zadanie zawarte w sakramentach nie ogranicza się do przyjęcia i rozwoju życia Bożego - życia wiary, nadziei i miłości - w duszy przyjmującego. Chodzi o powołanie życiowe w jego integralności i dynamizmie, o nadawanie kierunku życiu w jego wszystkich aspektach. Ten aspekt daru zawiera się w samym zewnętrznym znaku sakramentalnym. Można by to nazwać życiową weryfikacją tego znaku, realizacją zawartego w nim zadania moralnego w życiu osobistym i obyczaju społecznym. Człowiek przyjmujący sakrament ma się sam stać znakiem objawiającym Chrystusa. W znakach liturgicznych uobecniających Chrystusa odczytujemy apel, by czynić coraz bardziej widoczną obecność Chrystusa w świecie. Sakramenty niosą powołanie, czyli szansę i zobowiązujące wezwanie, by kształtować własne życie na wzór Chrystusa, a przez to czynić Go widzialnym w świecie i nieść Go innym.
(...)