(...)
Miłość nie osądza
Jezus wyraźnie żąda, aby nie osądzać: "Nie sądźcie, abyście niebyli sądzeni. [...]. Obłudniku, usuń najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata" (Mt 7, 1. 5). On sam nikogo nie potępia (por. 8,2-12: kobieta cudzołożna). Uprzedza nas: "Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie" (Łk 6, 36-38). Paweł podkreśla to wymaganie w sposób równie kategoryczny: "Przeto nie możesz wymówić się od winy, człowiecze, kimkolwiek jesteś, gdy zabierasz się do sądzenia. W jakiej bowiem sprawie sądzisz drugiego, [w tej] sam na siebie wydajesz wyrok, bo ty czynisz to samo, co osądzasz" (Rz 2,1). Obmowa jest dla Jezusa równie poważnym występkiem jak zabijanie: zadana w ten sposób przemoc wymaga, aby się pojednać, zanim się przystąpi do Boga. "Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: 'Bezbożniku', podlega karze piekła ognistego" (Mt 5, 21-24). Św. Jakub w swoim Liście także nie liczy się ze słowami, piętnując "zatrute języki": "Kto oczernia brata swego lub osądza go, uwłacza Prawu i osądza Prawo. A ty kimże jesteś, byś osądzał bliźniego?" (Jk4,11-12).
(...)